droga z chiwy do buchary

Droga do Buchary przebiegła w podobny sposób, jak wcześniej do Chiwy – nocnym pociągiem. Co prawda tym razem nie jechaliśmy całą noc, ale wciąż mieliśmy kuszetki, wciąż to był ten sam wagon z tym samym starszym konduktorem, który poznał nas bardzo szybko już na wejściu do środka i wciąż to była dość długa podróż, bo prawie 8 godzinna. Jechaliśmy cały dzień, większość czasu śpiąc w dusznym przedziale. Nie narzekaliśmy, ciężko w to może uwierzyć, ale było naprawdę fajnie. Cena biletu po przeliczeniu na złotówki? 55 złotych.

chiwa 2

Mógłbym Wam opowiadać o pięknych meczetach czy minaretach, które znajdują się na terenie starego miasta. Opowiadać o pięknych kolorach medres. To oczywiście robi wrażenie, zapiera momentami dech w piersiach, ale na nas o wiele większe wrażenie zrobił bazar, na który udaliśmy się na obrzeżach miasta. Pełen miejscowych osób, wiszącego mięsa, całej masy kiczowatej elektroniki, słodyczy… Wszystko to doprawione zapachami przypraw i pieczących się potraw. Gdy się tylko pojawiliśmy, ludzie zaczynali nas pytać „atkuda wy”. No jak to skąd? „My z Polszy”. I ta wieść zaczyna się nieść przez stoiska dalej. Gdy już gdzieś dochodzimy, tam o nas wiedzą. Nikt się nie denerwuje gdy robimy zdjęcia, nikt nie krzywi gdy nagrywam swoje ujęcia. Czasami tylko ktoś zawstydzony, z uśmiechem pełnym złotych zębów, odwraca się od obiektywu. Ktoś zatrzymuje nas i zaprasza do siebie do domu, ktoś inny podaje kontakt na Telegramie aby wysłać mu zdjęcie.

Jeden na wieść że jesteśmy z Polski zagaduje o Ukrainę, bo musicie wiedzieć, że wszyscy Polskę kojarzą z dwoma rzeczami: Robertem Lewandowskim i pomocą dla Ukrainy. Rozmowa jest pełna emocji, „Polska OK, Ukraina niet. Putin OK, Zełenski niet”. Ale podchodzi ktoś inny i gestykulując nie zgadza się, „Putin niet, on pryestupnik”, czyli przestępca. I tak sobie z nimi tu gadamy. Po prostu bazary w Uzbekistanie to miejsca magiczne. Być w tym kraju i nie wybrać się na bazar to jak nie zobaczyć Uzbekistanu.

chiwa 1

Do Chiwy dojechaliśmy o 6 rano. Było cholernie zimno – jakieś 12 stopni. To dość spora zmiana, bo w Taszkencie było z 25. Już od pierwszych minut w tym mieście, byłem zauroczony. Wiedziałem, że mi się tu spodoba!

Legenda głosi, że miasto zostało założone przez jednego z synów Noego – Sema, który po potopie miał obudzić się na pustyni. We śnie miał wizję, w której to pochodnie wyznaczały granice przyszłego miasta. Po potopie obudził się na pustyni. Po potopie.

Gdybyście mnie spytali jak wyobrażam sobie Afganistan czy Irak to odpowiedziałbym, że tak jak wygląda Chiwa. Może kiedyś tam pojadę i zweryfikuję swoje wyobrażenia, ale na dzień dzisiejszy są właśnie takie. Oczywiście wystarczy wyjść poza mury miasta aby zobaczyć prawdziwą biedę. I my to zrobiliśmy, również spacerując po tych miejscach. Ludzie byli tam przyjaźni, zainteresowani nami, machający do nas. Najlepsze były jednak dzieciaki – na każdym kroku krzyczące do nas „hello”. Popisujące się przy nas, próbujące z nami rozmawiać. Niezależnie czy to stare miasto, czy skrajnie biedne rejony miasta, gdzie budynki wyglądają jak po intensywnym bombardowaniu.