nałęczów, pkp

Wieczór, czekam na stacji PKP. Wszystko czym mogłem wrócić do domu już mi dawno uciekło. Pozostał tylko pociąg na stacji, która jest oddalona o 8km… Jest zimno, z głośników dobiega niewyraźny kobiecy głos, który informuje o kolejnym opóźnieniu – tym razem 25 minutowym. Słychać czyjś śmiech.

A tak ogólnie to robiliśmy zdjęcia. Na dachu bloku.

transformer

Znacie moją słabość do tego typu kadrów, miejsc… Nic na to nie poradzę, zawsze muszę coś takiego zrobić. Nie mam pojęcia, skąd się to u mnie wzięło;)

Jednocześnie mój album, o którym wspominałem tu już chyba z 5 razy, jest już na ukończeniu – zaprojektowany, opisany i poskładany. Brakuje mi jeszcze kilku zdjęć, które pewnie zrobię w następnym tygodniu. A wtedy poleci do druku:)

Jak wyjdzie ładnie, to się pochwalę.

kazimierz dolny

Wróciłem do Kazimierza Dolnego. W sumie na takim spontanie – po prostu wstałem rano i pojechałem. Na zdjęciach Góra Trzech Krzyży (z demonicznymi chmurami, które przez cały dzień wisiały nad Kazimierzem – na szczęście nie padało), Zamek (który niestety jest w remoncie i nie można go na chwilę obecną zwiedzać) i brzeg ze statkami, nad którym uwielbiam przesiadywać.

sitaniec wieczorem

Bardzo chłodny wieczór, czuć nadchodzącą powoli jesień. Cisza, w oddali słychać szczekanie psów. Wyjątkowo brak komarów, więc zabieramy się do rozpalania grilla. Chłonę każdą minutę, jestem już zmęczony miastem.

weekend w zamościu

Na powyższych zdjęciach samolot szkoleniowy TS-11 Iskra przy wjeździe do dawnej Technicznej Szkoły Wojsk Lotniczych w Zamościu. Wcześniej w tym miejscu stał samolot Lim-2 nr. 087. Pod pomnikiem widnieje napis „Współtwórcom historii i osiągnięć Technicznej szkoły wojsk lotniczych w latach 1944-1995”.

Gorąco, słonecznie, piękne niebo i kompletny brak ludzi. Coś niesamowitego, mógłbym tam siedzieć i siedzieć. Jak będzie jeszcze ładna pogoda to przyjadę tu ponownie.

śmigłowiec

Na powyższym zdjęciu ogon śmigłowca SM-1, który stoi przy rondzie Świdnickiego Lipca ’80 w Świdniku.
Aż do dziś nie byłem tam z 12 lat i pewnie już więcej nie będę.

sitaniec

Cisza i spokój. Jest już po 19, słońce powoli chowa się za horyzontem. Wieje przyjemny i chłodny wiatr, czuć zapach koszonej trawy. Tylko te komary… Rozstawiam statyw, mocuję telefon – przed sobą mamy las i wspomniany zachód słońca. Chcę to nagrać. W oddali staje jakiś rolnik, obserwuje nas. Tam pośród drzew jest obiekt wojskowy. Gdy wracamy, zagaduje do nas „nie wolno”. Pokazuję mu na telefonie zachód słońca. „Taki widok jest dla wszystkich” – odpowiadam z uśmiechem na twarzy. „Nie wolno” – powtarza mężczyzna. Nie do końca wiem co ma na myśli – to, że staliśmy na (jego?) polu, czy to, że w oddali jest obiekt wojskowy? Za nami biegnie jakiś mały pies – podskakuje, szczeka, plącze się pomiędzy nogami. Odganiamy go dwukrotnie. Ściemnia się, a my wracamy do domu nakarmić koty.