gruzja, dzień 1: tbilisi

Sobota, nasz pierwszy pełny dzień w Gruzji.

Nie ma co spać, szkoda czasu. Wstawać! Śniadanie, żarty z gruzińskiego języka i w drogę. Najpierw na metro. Tam kupujemy kartę z trzema „żelkami” (GEL czyli Lari – waluta gruzińska, my ją nazywamy po swojemu:). To całkiem fajna rzecz – robi się doładowanie i używa w metrze (0.50 GEL), komunikacji miejskiej (0.50 GEL) oraz kolejkach górskich (1 GEL) – przykładając do bramki lub kasownika.

W metrze za czysto nie jest – typowe dla byłego Związku Radzieckiego, dla mnie wygląda jak żywcem przeniesione z Kijowa czy Mińska. Ten sam brud, ten sam zapach, to samo ciemne światło… Ale dzięki temu ma ono ten wschodni klimat. To lubimy! Pamiętajcie jednak, że w wagonach nie ma czegoś takiego, jak schemat stacji – tej naszej trzeba wyglądać samemu, lub wsłuchiwać się w bełkotliwy głos podający stację, na której aktualnie jesteśmy…

Najpierw chcemy dotrzeć do kolejki, którą wjedziemy na miejsce, z którego zobaczymy panoramę miasta. Po drodze wchodzimy do sklepiku po zimną Colę. Sprzedawca częstuje nas… winem. Tak, winem. I to cholernie dobrym, nigdy takiego nie piłem. Wychodzimy, idziemy dalej.

Docieramy w końcu do stacji z wagonikami. Kolejka jak cholera, ale w końcu wsiadamy do wagoniku. Śmiejemy się, że to polski wagonik – z nami jedzie jeszcze dwóch innych Polaków. Na górze jest niesamowicie. Idziemy zobaczyć jeszcze Kartwlis Deta – monumentalny 20-metrowy posąg kobiety usytuowany na szczycie grzbietu górskiego Sololaki, niedaleko twierdzy Narikala. Statua symbolizuje miasto Tbilisi i nazywana jest potocznie „Matką Gruzją”. Patrzy ona w kierunku miasta, trzymając w lewej ręce puchar wina, a w prawej miecz. Winem Kartlis Deda wita przyjaciół, natomiast miecz przeznaczony jest dla wrogów. Kartlis Deda powstała w 1958 z okazji jubileuszu 1500-lecia Tbilisi. Autorem posągu jest gruziński rzeźbiarz Elgudża Amaszukeli. Niestety ciężko jest go sfotografować…

Strasznie wieje wiatr i pada przez chwilę deszcz, ale twardo idziemy dalej, w końcu to Gruzja – zmiany pogody w maju są tu czymś normalnym.

Łazimy kamieniczkami. Tbilisi to chaos! Chodniki kończą się w miejscach, w których biegnie ulica i trzeba się wracać, bo nie ma tam jak przejść, a ulice nie znają czegoś takiego jak przejścia dla pieszych (no prawie, można je policzyć na palcach jednej dłoni).

Wchodzimy na podwórza, fotografujemy porozwieszane wszędzie ubrania… Mam lekkie opory, ale wychodzący z domów ludzie nie zwracają na nas uwagi lub po prostu się uśmiechają.

Głodniejemy i idziemy na pierożki z serem i mięsem. Do tego obowiązkowo piwo! Jedna rzecz uderza nas niesamowicie – ludzie palą tu do jedzenia. Ale jakoś wytrzymujemy, jedzenie rekompensuje smród papierosów (jak w obecnych czasach można jeszcze palić?;).

Potem kolejny spacer aż do padnięcia.

Most Pokoju to niesamowita konstrukcja (chociaż z dalsza robi lepsze wrażenie). Został zaprojektowany przez włoskiego architekta Michela De Lucchi z pracowni aMDL. Projekt oświetlenia został stworzony przez francuskiego projektanta Philippe’a Martinaud. Obiekt został oddany do użytku w 2010 roku. Ma 150 metrów długości i mieści się w samym centrum miasta, nad rzeką Kurą. Prowadzi ze Starego Miasta w kierunku nowoczesnej dzielnicy Tbilisi, a więc połączył dwie przeciwstawne części miasta. My na niego wrócimy jeszcze ze cztery razy, w tym i nocą.

Do tego dochodzi mieszczący się tuż obok budynek niedokończonego jeszcze teatru, zaprojektowany przez Mas­si­mi­lia­no Fuk­sasa. Już teraz robi wrażnie!

Wkrada się zmęczenie, więc zachodzimy na lody do McDonalds. Bo wszędzie dobrze, ale w McDonalds najlepiej. I nie, to nie jest wpis sponsorowany. Po lodach ruszamy dalej… Ale dzień! Nogi to odczują, bardzo odczują.

Idziemy na metro i do domu. Niedaleko mieszkania kupujemy piwo, wodę i chipsy serowe, które będą jednak średnio smaczne. Odpalamy gruzińską telewizję. To był świetny dzień, ponad 26 tysięcy kroków!

Na koniec dnia pewna myśl: spróbujcie stanąć gdzieś w bocznej uliczce robiąc zdjęcie. Jadący samochodem Polak was rozjedzie, a w najlepszym przypadku zwyzywa. Bo Polak ogólnie jest wiecznie zły. Gruzin zatrzyma się, poczeka, uśmiechnie, pomacha dłonią i pojedzie dalej. I ja doświadczyłem tego dziś już kilka razy! Ach, Gruzja.