wojna w ukrainie: lwów

Na zakończenie Lwów. To był niesamowity, ale i bardzo smutny wyjazd. Pełen przerażających widoków. Oczywiście nie do porównania zapewne z tym, co się obecnie dzieje w Chersoniu czy Mariupolu. Będziemy chcieli wrócić do Ukrainy jak najszybciej się da, bo wiele miejsc jeszcze nie widzieliśmy, a chcielibyśmy! Lwów spokojny, daleko od linii frontu.

wojna w ukrainie: ja i łada we lwowie

Zdjęcie by Robert Danieluk

dobra ekipa we lwowie

Pierwszy dzień po przyjeździe do Ukrainy: super spotkanie na pysznych żeberkach i dobrym piwie z Nazarem i Pavlo. Zdjęcie zrobił Robert (od lewej). Na drugi dzień ruszamy w stronę Kijowa i miejsc, które były okupowane przez rosyjskie wojsko.

ukraina na grey

Więcej zdjęć z Ukrainy na mojej stronie z fotografią czarno białą:
markoff.pl/grey

ta uliczka, ten samochód

…ten niepowtarzalny klimat. Nie wiem czemu, może to ta żółta szyba i kolor ścian, ale skojarzyło mi się to miejsce z Kubą (pomimo, że na Kubie nigdy nie byłem:)

lwów-kijów: dzień 8

Niedziela.

Dzień zaczynamy klasycznie od Pyzatej Chaty. Po cholerę przywieźliśmy konserwy? Ceny w Pyzatej są tak niskie, że w zasadzie nie opłacało się przywozić tu swoich rzeczy. Po śniadaniu idziemy na rynek. Chodzimy uliczkami z cztery godziny. Potem obiad. Nie muszę chyba pisać gdzie? Dołącza do nas Pavlo, który po raz kolejny dostarcza nam niesamowitych opowieści o budynkach i ulicach Lwowa.

Po drodze zaczepia nas starszy mężczyzna. Mówi, że usłyszał język polski. Jest Polakiem urodzonym na Ukrainie. Mówi, że. Je ma zbytnio okazji rozmawiać w ojczystym języku, narzeka na Ukrainę, wspomina o swojej rodzinie. Jest niby ok, ale jednak jest w tym co mówi jakaś nuta szaleństwa. W pewnym momencie wtrąca coś o Izraelu, obrzezaniu Polaków, potem o 52 stanie USA który chce z Ukrainy zrobić Ameryka… Wystarczy!. Miło się żegnamy i idziemy dalej. Tak chodzimy do późnego wieczora. Pogoda jest piękna, chociaż mroźna.

Wieczór kończymy na dobrej pizzy i piwie. Jutro wracamy z Robertem do Polski. Ja nasyciłem się wschodem jak nigdy. To była niesamowita wyprawa, pełna chodzenia, dobrych miejsc i ogromu zdjęć, które zrobiłem aparatem i telefonem. Czas na trochę odpoczynku. Czas na moją Warszawę. Czas na swoje łóżko.

chwała bohaterom

Слава героям!

Wśród tych wszystkich historycznych posągów, pomników poetów, artystów, pisarzy, śladów historii polsko-ukraińskiej, na uboczu widzimy świeże wieńce i flagi ukraińskie. I grupkę ludzi z parasolkami. Pytamy Pavlo co to z miejsce. Mówi, że to „groby ukraińskich żołnierzy poległych na wschodzie kraju„. Muszę dodać: poległych w walkach z regularną rosyjską armią oraz separatystami wspieranymi przez Rosję.

Schodzimy tam. Zacina mżawka, jest szaro i chłodno. To tylko potęguje klima przygnębienia i smutku. Pomiędzy nagrobkami stoją bliscy zabitych. W ciszy, płaczą. Gdzieś na małej ławeczce siedzi starsza kobieta. Przygarbiona. Matka…

Robię kilka zdjęć. Gdzieś w głębi wiem, że muszę to pokazać. Pomimo, że może nie powinienem tu fotografować. W głowie mam jeszcze jedną myśl: to tylko jedno z wielu takich miejsc na Ukrainie. Podczas gdy świat debatuje o powrocie Putina na salony, tu na wschodzie kraju giną kolejni żołnierze.

Czuję złość.