profoto c1 plus

Profoto podrzuciło mi swoje nowe lampy Profoto C1 Plus (razem z zestawem kolorowych filtrów), które parują się i działają poprzez dedykowaną aplikację z iPhonem. Chyba taka mała rewolucja w fotografii mobilnej?! Trochę się już nimi pobawiłem, a na dniach wejdę z nimi do studia fotograficznego. Po głowie chodzi mi też cała sesja wykonana smartfonem…

albania na grey

Klasycznie już wrzuciłem trochę zdjęć z Albanii na Grey. Wszystko oczywiście tylko i wyłącznie w odcieniach szarości! Zapraszam do oglądania:

markoff.pl/grey

elmi abdi

Elmi Abdi mieszka już w Polsce 25 lat. Uciekł do Polski z ogarniętej wojną Somalii. Jak mówi, po prostu chciał uciec do miejsca, w którym zazna spokoju. W swoim kraju studiował weterynarię, a następnie pracował w zawodzie 2 lata. Do czasu gdy wybuchała wojna domowa po obaleniu dyktatora Siada-Barre. Musiał uciekać. Gdy w latach 90 trafił do Polski, nie było łatwo. Był tu nielegalnie, na dodatek był czarnoskórym muzułmaninem w katolickim, wtedy jeszcze bardzo hermetycznym kraju. Całe jego dotychczasowe życie zostało w Somalii – nie miał ubrań, nie mógł legalnie pracować (pomijając już kwestię, że Polska nie uznaje wykształcenia medycznego w Somalii – nawet gdyby miał ze sobą jakiekolwiek potwierdzenie ze swojego Uniwersytetu, w Polsce nie mógłby pracować w zawodzie). Musiał zacząć swoje życie od zera. Inni Somalijczycy namawiali go, aby jechać dalej – do Niemiec. On jednak postanowił zostać. Powiedział nam, że była to prosta decyzja: skoro tu żyją ludzie to i on da radę żyć, przecież nie mogą być wszyscy źli (wspominał o licznych incydentach ze względu na swój kolor skóry). I tak się stało. Pokochał Polskę i Polaków. Po 25 latach jest już jednym z nas – ma polskie obywatelstwo, a także żonę i dzieci. I jak nikt inny, potrafi mówić o naszych wadach, ale i wspaniałych zaletach.

W Fundacji Somalii rozmawialiśmy ponad godzinę. Bardzo fascynująca rozmowa o Somalii, ucieczce, strachu, odkrywaniu nowego, zderzeniu się z inną kulturą i codziennej walce o przetrwanie w nowym otoczeniu. Dzięki Elmi!

aisyah mumary songbatumis, deniz doganay

Aisyah pochodzi z Indonezji. W Warszawie studiuje i uczy angielskiego. Kocha podróżowanie i jest zakochana w Niemczech. Podczas strasznie pozytywnej rozmowy dowiedziałem się bardzo wiele o Indonezji, muzułmanach, jak i nas samych, Polakach. Wiem juz również, że koniecznie muszę odwiedzić Bali!

Deniz Doganay podchodzi z Turcji, a w Polsce mieszka już 3 lata. Gdy spytałem ją o nas samych, Polaków, powiedziała, że jesteśmy piękni i wysocy. Miło coś takiego usłyszeć, prawda? Gdy jest za granicą, tęskni za polskim językiem. Pomimo wielu wad, które widzi w Polsce (np. służba zdrowia), uwielbia tu powracać z przeróżnych wyjazdów.

oleh samoilenko

Pracując obecnie zdjęciowo nad fajnym projektem związanym z imigracją, poznaję wiele niesamowitych osób, które dosłownie odmieniają mój światopogląd. Jedną z takich osób jest Oleh Samoilenko z Armii Zbawienia. Oleh pochodzi z Ukrainy, ale obecnie mieszka w Polsce (jego żona jest Polką). Oleh pomaga w projekcie, więc ostatnio spędziliśmy wiele godzin na bardzo inspirującej rozmowie!

delikatesy centrum / eurocash

Czasami mam okazję zrealizować coś z dziedziny fotografii kulinarnej, co nie ukrywam, że daje mi sporo frajdy. Tym razem miałem okazję wykonać zdjęcia dla Grupy Eurocash dla sieci Delikatesów Centrum. Wszystko ze wspaniała ekipą ze Studia Odczaruj Gary (Asia, Wera!). Było naprawdę super.

zdjęcia: Dawid Markoff / Fudoff
stylizacje: Joanna Matyjek, Weronika Klimiuk / Studio Odczaruj Gary
produkcja: Joanna Matyjek / Studio Odczaruj Gary

+ mały backstage:

albania, dzień 7: durrës

Noc jest kiepska, bo co chwila są kolejne wstrząsy. Oglądamy programy informacyjne na zmianę ze Szklaną Pułapką po albańsku. Rano jesteśmy zmęczeni jak cholera. No ale trudno, to ostatni dzień w Albanii, trzeba go dobrze wykorzystać. Pomimo zmęczenia i lekkiego strachu przed kolejnymi mocnymi wstrząsami, jedziemy do centrum Durres. Na jakimś blogu przeczytałem, że wystarczy pół dnia na zwiedzenie tego miasta. Bzdura, no chyba, że zwiedzanie to zobaczenie jakiegoś meczetu i wejście do pobliskiej katedry.

Albańczycy mają dość specyficzne podejście do zabytków. Najpierw idziemy zobaczyć ruiny forum rzymskiego z V wieku. Stoją a do okoła blokowiska, sklepy, ulica, poprzez ruiny biegnie jakaś rura kanalizacyjna… Jeden obrazek zawierający cała Albanię (ok, brakuje tylko Mercedesa).

Rzymski amfiteatr z II wieku. Ruiny, trawa a dookoła sypiące się blokowiska i domy z powywieszanymi praniami, kobiety wylewające na schody nieczystości po praniu… Turyści chodzą i patrzą na to – jedni z obrzydzeniem i zdziwieniem na twarzy, inni (jak ja) z fascynacją. Ale taka jest właśnie Albania.

Ulica Mustafy Basha, niedaleko meczet z którego przez głośniki nadawana jest popołudniowa modlitwa i pieśń sławiąca Allaha. Na ścianie „Suck me till i’m gone”. Kurde, to Durres jest obłędne. Każda uliczka jest kadrem, w każdej można znaleźć coś ciekawego i całkiem innego od poprzedniej. Delikatnie czuję się tu jak w Skopje w Macedonii.

Powoli kierujemy się ku nadmorskiemu brzegowi, bulwarach w Durres. Ależ tu panuje klimat! Jest już po sezonie, więc część atrakcji już nie działa, sam brzeg jest w jakiejś przebudowie, do tego świeci mocne słońce, woda jest błękitna… tworzy to mega plany do zdjęć. Fotografuję jak szalony, chociaż pot leje mi się z czoła jak w saunie.

Idziemy dalej. Naszym celem jest Kolonat, czyli podróbka McDonald’s. Bardzo chciałem to miejsce odwiedzić! Na TripAdvisor nazywa się „albańskim McDonald’sem” ze względu na podobne menu (np. „Happy Meal” z McD nazywa się tu „Happy Kids”), podobne logo… po prostu podobne wszystko!. Zamawiam kanapkę Suprem (podróbka Big Maca) razem z frytkami i Pepsi. Obsługa jest specyficzna. Biorę zestaw i siadamy na tarasie na zewnątrz. Kanapka jest tak obrzydliwa, że po pierwszym gryzie mam już jej dość. Frytki są zimne i pozbawione soli, ale od biedy dają radę. Jedyną dobrą rzeczą jest Pepsi, chociaż i tak rozwodniona. Jest tak, jak się tego spodziewałem. Jaram się jak dziecko, że tu jestem, że udało mi się nagrać materiał w tym miejscu. Będąc jeszcze w Polsce i planując konkretne miejsca do odwiedzenia, Kolonat znalazł się na pierwszym miejscu mojej listy!

Będąc w Tiranie, schodziliśmy kawał miasta w poszukiwaniu tej restauracji. Było to dość specyficzne doświadczenie, bo gdzie nie poszliśmy pod wskazany na stronie internetowej adres, Kolonata tam nie było (ani nawet pozostałości po nim!). Było to dla nas wielką zagadką. Bankrutuje? Kto wie, może byłem jedną z ostatnich osób, która skosztowała Suprem?

Tuż obok restauracji, znajduje się duże molo. Wygląda fajne, idziemy!

Sinksi to schody, które miały kształtem nawiązywać do Sfinksa w Egipcie. Nie wiem w jakim stopniu się to udało, ale wyglądają ciekawie. Oświetlone mocnym słońcem, fajnie kontrastują w błękitnym niebem i wodą. Są bardzo fotogeniczne. Tu zostajemy dłuższą chwilę robiąc zdjęcia, a potem po prostu na nich odpoczywając.

Czas wracać do mieszkania. W drodze do autobusu, postanawiamy przejść się jeszcze bocznymi uliczkami Durres. Już wspominałem, ale to mocno nieodkryte fotograficznie miejsca. Chciałbym zostać tu jeszcze jeden dzień i poświęcić go na takie właśnie szwendanie się.

Dzień zakończymy na plaży, jak wszystkie poprzednie w Durres. To fajne, spokojne miejsce. We wrześniu nie ma tu tych wszystkich dzikich tłumów. W przeciwieństwie do wczorajszej nocy, dziś jest bardzo ciepło. Szum wody uspokaja przed kolejną nocą, która również będzie obfitować we wstrząsy ziemi, chociaż już nie tak mocne jak dzień wcześniej.