gruzja, dzień 6: cziatura

Czwartek.

Celem na dzisiejszy dzień jest dostanie się do Cziatury – miasteczka, do którego nie jeździ zbyt wielu turystów. Najpierw jedziemy do Tbilisi, skąd planujemy dojechać do Zestaponi, a dopiero z tego miasta do miejsca docelowego. Szaleństwo!

Cziatura – miasto w regionie Imeretia w Gruzji. Według danych szacunkowych na rok 2008 liczyło 19.587 mieszkańców. Ośrodek przemysłowy, słynący m.in. z wydobycia rud manganu. Ze względu na strome doliny rzeki w 1954 zbudowany został w mieście system kolejek linowych, który miał ułatwić transport pracowników tutejszej kopalni. System funkcjonuje nieprzerwanie do dzisiaj, pomimo złego stanu technicznego

Jazda busikiem do Tbilisi to masakra. Ale jakoś dajemy radę. W stolicy Gruzji idziemy najpierw na coś ciepłego. Zjadam jakiś regionalny odpowiednik polskiego rosołu i lokalny, przepyszny chleb. Można ruszać!

Bus to Zestaponi to jeszcze większa masakra. Na dodatek zrobiło się bardzo ciepło. Gdy docieramy na miejsce okazuje się, że nie możemy znaleźć miejsca, z którego odjeżdżają busy do Cziatury. Ja pierdykam, a w słońcu jest ze 30 stopni.

Z nikim nie możemy się dogadać. W końcu jakiś kierowca pokazuje nam gdzie mamy iść szukać busa. Idziemy nie wiedząc nawet czy to dobry kierunek. Po chwili zatrzymuje się obok nas bus. To kierowca jednego z busów z dworca, na którym się dopytywaliśmy o drogę. Mówi, że zrobiło mu się nas żal więc podwiezie nas na ten autobus. Okazuje się, że to aż 3km. Chcecie wiedzieć jak wygląda sam przystanek? Tak, jakby go nie było! Sklep, zakręt ulicy i tyle. Zero oznakowania, przystanek dla wtajemniczonych! Tym bardziej wielkie podziękowania dla tego człowieka!

Droga do Cziatury zajmuje jakąś godzinę. Na miejscu jest szok. Miasto zatrzymało się w czasach sowieckich! Dookoła niesamowite krajobrazy. Tylko jedna rzecz nas zaczyna irytować już na samym początku: wszyscy się na nas gapią. Nie patrzą a gapią właśnie. Dzieci natomiast krzyczą „hello mister”.

Jest już dość późno, a my musimy jeszcze znaleźć nasz hotel. Czasu na zdjęcia więc praktycznie dziś już nie ma – cały dzień poszedł na opuszczenie Kazbegi i dojechanie tu, do Czaturii. A to naprawdę kawał drogi! Jednak mały spacer musimy zrobić, chociażby dla zobaczenia mniej więcej od czego jutro zacząć…

Idziemy do hotelu. Nie będę się tu rozpisywać o takich rzeczach jak brak deski klozetowej, bo nie ma to sensu. Po prostu Hotelu Nikolai nie polecam! Dobra, jakoś to przeżyjemy. Liczy się jedno: jutrzejszy dzień. Im szybciej nadejdzie tym lepiej. Na koniec jeszcze wieczorne zdjęcie z księżycem w tle… W jego dolnej części to, po co tu przyjechaliśmy: WAGONIKI KOLEJEK!

gruzja, dzień 5: kazbegi

Środa.

Tak, to będzie dzień wspinaczki! Dobra, może to za dużo powiedziane, ale z całą pewnością trochę się nachodzimy pod górę, bo planem jest szczyt z klasztorem Cminda Sameba – leżący na wysokości prawie 2200m n.p.m.

Cminda Sameba – prawosławny klasztor położony niedaleko wioski Gergeti w północnej Gruzji, w pobliżu miasteczka Stepancminda (dawniej Kazbegi). Kościół jest położony na wzgórzu, na wysokości 2170 m n.p.m., na lewym brzegu rzeki Terek, nad klasztorem góruje szczyt Kazbek. Klasztor został zbudowany w XIV w.

Po raz pierwszy pogoda nas nie rozpieszcza. Od samego rana jest pochmurno, chłodno i wieje wiatr. Najpierw idziemy zjeść coś na śniadanie – klasycznie już placek z serem do czarnej kawy. Luksusów nie ma, ale nie ma co narzekać.

Wracamy do domu, ciepło się ubieramy i ruszamy na szczyt. Po drodze zaczyna padać deszcz. Cholerny deszcz! Ale damy radę. W pewnym momencie dołącza do nas pies – ta suczka będzie szła z nami na samą górę. W pewnym sensie będzie robić za naszego przewodnika – co chwila zatrzymując się i czekając na nas. Nadajemy jej imię – Gambit. Czemu tak to długa historia, aż tak Was zamęczać nie chcę.

Po drodze przestaje padać, wychodzi słońce i robi się niesamowicie miło. Taka jest tu pogoda, zmieniająca się dosłownie co kilkanaście minut – już przywykliśmy po kilku dniach w Gruzji.

Widoki na górze są obłędne! Naprawdę, nie do opisania. Robimy wiele zdjęć, a na pamiątkę Kasia uwiecznia mnie i Roberta w koszulkach z godłem Polski (kupionych u Wietnamczyków na Marywilskiej, ale o tym nie mówmy). Nie może się obejść też zdjęć za milion lajków, czyli zdjęć skakanych, tak lubionych przez pewne grono polskich instagramerów (to poniższe zrobił mi Robert;)

Nasza droga na szczyt:

Schodzimy w deszczu. I to padającym już całkiem na serio – tak, że idziemy po błocie. Ale nie narzekamy, bo wiemy, że w pokoju czeka ciepła herbata (nie czeka, bo padł prąd, o czym się dowiemy po powrocie).

Odpoczywamy i idziemy na kolację. Ja zajadam się pyszną zupą regionalną z ryżem i całą masą innych rzeczy, których nie znam. Ostra! Do tego popijam regionalną lemoniadę. Jest wspaniale!

To ostatni dzień w Kazbegi, jutro jedziemy dalej. Chłoniemy więc wieczorne widoki, wdychamy czyste powietrze, słuchany szumu strumyków, odgłosów zwierząt… Jutro ruszamy do Cziatury – miejsca, w którym turyści raczej nie bywają. Tam raczej naklejek Gangu Albanii nie zobaczymy!

gruzja, dzień 3: tbilisi

Poniedziałek.

Klasycznie śniadanie, po które trzeba pójść. No to idziemy. Jakieś parówki, ketchup, chleb… I jeszcze idziemy po ogórek i pomidory malinowe. Piszę to, bo facet ze straganu zagaduje skąd jesteśmy. „Polsza”. Nie wiem czy zrozumiał, bo zaczyna coś mowić o Ukrainie. I nie jestem pewien, ale chyba zrozumiał, że z Ukrainy. Pal licho, nie ma co tłumaczyć. W prezencie od Gruzji dostajemy zielone papryczki. To te ostre? Jak mamy to rozumieć? Po śniadaniu ruszamy w miasto. To będzie dzień porażek.

Najpierw metrem jedziemy do centrum. Tam w McDonalds (pamiętacie? Nie jest to wpis sponsorowany:) kupujemy pyszne lody, a następnie kierujemy główną ulicą w poszukiwaniu internetu do telefonu. Salon Geocell! Wchodzimy, kupujemy trzy karty naładowane po 6GB każda- jakieś 27zł od sztuki. No, teraz jest już idealnie!

Porażka numer 1:
Jedziemy zobaczyć Ministerstwo Transportu. Budynek, jak z klocków LEGO. Robimy kilka zdjęć, ale aby go zobaczyć od drugiej strony, trzeba zejść z dużego wzniesienia prosto na ulicę, na której klasycznie nie ma pasów. Rezygnujemy.

Porażka numer 2:
Opuszczony basen. To musi się udać… ale nie, wszystko tak ogrodzone, że nie da się wejść. Jedyne wejście znajduje się od strony warsztatu z oponami, ale tam stanowczo odmawiają nam wejścia. Trudno, a mogło być tak niesamowicie!

Porażka numer 3:
Ulica Lecha Kaczyńskiego i skwer jego imienia z popiersiem. Strasznie chcę to zobaczyć. Jedziemy autobusem, w którym jest kontrola – ty kontrole w tych autobusikach są co chwila. W Warszawie raz na pół roku, tu raz na 1.5 przejażdżki (raz mieliśmy dwie przystanek po przystanku). Rada dla Polaków: kupujcie bilety, nawet pomimo faktu, że Gruzini to bardzo mili ludzie. Tym bardziej nie wypada jeździć na gapę.

Skweru nie znajdujemy. Ulicę tak, ale tylko na mapach Google – tabliczek nie widzimy. Trudno.

Porażka numer 4:
Dom Ślubów znajduje się tuż obok, więc idziemy. To niesamowity budynek, zaprojektowany z typową gruzińską fantazją. Schodzimy, ale… wszystko pozamykane, ogrodzone, z kamerami! Załamka. Pozostaje popodziwiać go z daleka (po lewej stronie kadru)…

Pozostaje ostatni punkt tego dnia: wieczór na starym mieście. Tam idziemy najpierw na mrożoną kawę (wyśmienita!), herbatę i sernik. Knajpka bardzo fajna (nie pamiętam nazwy), w środku pusto – wszyscy siedzą na zewnątrz. Jako jedyni zostajemy więc w środku, bo cicho i chłodno.

A potem spacerem po starówce. Po drodze natrafiamy na… Warszawę! Bar Warszawa. Zachodzimy, w środku polskie menu… nieśmiało mówię do Roberta, że nawet menu po naszemu na co osoby w środku „zapraszamy, tu wszyscy mówią po polsku”. Zabawna sytuacja, ale jednak postanawiamy iść dalej – szkoda czasu na kolejne zatrzymywanie się na coś do picia – lubelską Perłę (stoi na półkach) możemy równie dobrze wypić w Polsce:)

Gruzja to kraj ZAFASCYNOWANY Stanami Zjednoczonymi. Na każdym kroku! Popatrzcie na te taśmy, którymi oddzielono miejsce jakiegoś wypadku…

Gdy robi się ciemno, idziemy na most XXX. Jest super. Wtedy pojawia się pomysł, aby wjechać kolejką ponownie na szczyt jednego z wzniesień… Jest po 21, jesteśmy już na górze. Ale widok, o cholera!

Wracamy do domu wykończeni. Bijemy rekord kroków: dziś zrobiliśmy ich prawie 27.000! W nocy jest burza – na chwilę pada prąd na całej dzielnicy. Otwarty balkon, chłód i dźwięk padającego deszczu, ciemność. Tbilisi jest niesamowite!

Jutro Kaukaz! Tam zacznie się prawdziwa wyprawa!

gruzja: w drogę

Piatek.

Wylot do Tbilisi. Lot mamy o 22:30. Kupujemy wodę, robimy całą masę zdjęć na Snapchata i wchodzimy na pokład. W samolocie jest bardzo ciepło, ktoś chyba zdjął buty (mam podejrzenie, że to ten Gruzin w dresie siedzący za mną) – śmierdzi. Przestawiam za wczasu zegarek o dwie godziny do przodu. Pilot wspomina o locie nad Ukrainą, Rumunią, Turcją… Jak to, nie lecimy do Egiptu? Dobra, żart.

Na lotnisku szukamy taksówki. Zaczepia nas jakiś gość, który tłumaczy coś na migi… Rozumiemy, że taksówkarzem nie jest, ale zawiezie nas pod wskazany adres za 1/3 kwoty, którą byśmy zapłacili taksówkarzowi. Jedziemy, raz się żyje! Gość jest chyba kierowcą rajdowym! Jedzie jak szalony cały czas rozmawiając z kimś przez telefon. Chcemy z Kasią zapiać pasy, ale przypomniałem sobie, że to w Gruzji podobno brak szacunki dla kierowcy – taki niby brak wiary w jego umiejętności. Próbuję sobie przypomnieć, gdzie o tym przeczytałem – i co najważniejsze, czy to nie był żart.

Jesteśmy na miejscu. Super klimat! Budynek wygląda, jak kamienica. Tylko jest mały problem – kod, który podała nam kobieta z Airbnb, nie działa! A może to nie te drzwi? Znajdujemy inne i wchodzimy. Ale to nie ta klatka! Jakim cudem ten kod zadziałał? W końcu znajdujemy właściwą klatkę i mieszkanie. Jest super! Duże, wysokie, z klimatem naszego PRLu. Całe dla nas! Jest 6 rano, Tbilisi wstaje, a my kładziemy się spać. Na 3-4 godziny, ale to zawsze coś.

rowerowo

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich w Warszawie. Lubię to miejsce ze względu na ogromną przestrzeń i spokój… No i mam tu całkiem blisko rowerem, jakieś 30 minut.

Pałac Wilanowski zawsze super! Uwielbiam to miejsce latem, zwłaszcza poza weekendem. Wtedy jest to jedno z najfajniejszych miejsc w Warszawie – pusto, cicho… Polecam!

10, wtorek, Reu De Paris. Dobra kawa z Robertem i dobre plany. W tle Lena i Anastazja:P Z Eweliną, Ewą i Szymonem pojeździliśmy trochę po Pradze – tam w SOHO Szymon zrobił mi zdjęcie. Potem relaks na piwie w Nadwiślańskim Świcie. Z Moniką dojechaliśmy rowerami aż na Targówek! Była idealna pogoda, więc jechaliśmy i jechaliśmy. Wspaniały widok z okna podczas burzy, a wcześniej grill z Anią, Maćkiem i Karolem. Wesele i drewniane schody w Arkadii.

W lipcu szykuje się kolejna wyprawa na wschód… O rany!:)

#butymarkoffa

Rok temu w majówkę spacerowaliśmy z Moniką po jednym z brzegów Wisły – doszliśmy naprawdę daleko! Tym razem, również w majówkę, poszliśmy na AWF oraz RKS Marymont. Tam też Monika zrobiła mi te 3 zdjęcia butów. I wymyśliła tag #butymarkoffa, który nawiązuje do mojego #windamarkoffa. Dzięki Monika!🙂 Za rok znowu gdzieś pójdziemy.

Zdjęcia:
Monika Zając / instagram.com/moikropka

* * *

Ostatni dzień pracy w maju! (no prawie), więc i jest radość podczas powrotu do mieszkania (ok, nie widać jej na zdjęciu). Samolot i pochmurne niebo przy Okęciu podczas wizyty w Decathlonie. Pojechałem wieczorem rowerem na kawę. Tam zastała mnie straszna ulewa – pozostało wracanie metrem z całą masą innych rowerzystów, których zastał deszcz.

wspomnienia…

Dwa zdjęcia, które zrobiła mi Kasia podczas wyprawy Steną do Szwecji. Strasznie miło wspominam tamte dni, aż chciałbym je powtórzyć! Ale nie wrzucam tego przypadkowo – na dniach kolejna niesamowita wyprawa. Oby pogoda dopisała!

Zdjęcia:
Katarzyna Mach / katarzynamach.com