armenia: vlogowo

Pierwszy dzień po przylocie do Armenii. Wylądowaliśmy po 6 rano, w mieszkaniu byliśmy przed 8. Padnięci na mordach niemiłosiernie (czas w Armenii to +2h względem Polski) ale szczęśliwi. Trochę zamulaliśmy, ale jest namiastka tego co się będzie działo w następnych odcinkach. A będzie się działo BARDZO WIELE!

Kolejny dzień w Armenii. Tym razem jedziemy na obrzeża Erywania. A tam się będzie działo: zobaczymy pomnik bitwy pod Sardarapatem (dzięki której powstała Demokratyczna Republika Armenii), pojedziemy pod elektrownię atomową gdzie wpadniemy na miejscowych, przed którymi będziemy musieli się szybko ewakuować a na koniec zobaczymy miasteczko, które żywcem zostało chyba wyciągnięte z Czarnobyla. ARMIENIA rządzi!

Dobra, ruszamy do Giumri. Po drodze zaliczymy psychodeliczny postój z jakimś przedziwnym pomnikiem, pojedziemy na granicę z Turcją (którą jest po prostu jakaś rzeczka), zajdziemy do opuszczonego kina, spotkamy owce (a one spotkają nas) a na koniec wylądujemy na zadupiu ze stalową fontanną (i bezdomnymi, głodnymi psami). JAZDA!

To będzie odcinek na poważnie. Najpierw wybierzemy się zobaczyć pomnik Matki Armenii w Giumri, ale będzie to jedynie wstępem do główych dwóch rzeczy: cmentarza na którym mieści się grób rodziny zamordowanej w 2015 roku przez rosyjskiego żołnierza, a następnie położonego wysoko w górach byłego sowieckiego ośrodka dla młodzieży. ZAPRASZAM!

To jest najlepszy dzień dotychczasowego pobytu w Armenii! Wysoko w górach dotarliśmy do Sarahart – małego, egzotycznego miasteczka żywcem wyjętego ze starych, radzieckich seriali. A tam wbiliśmy na chatę do miejscowych, gdzie piliśmy kawę, czytano nam wiersze po ormiańsku oraz grano na pianinie Chopina! Potem zaliczyliśmy małą przepychankę z dzieciakami sępiącymi pieniądze. ARMENIA RZĄDZI!

Powoli żegnamy się z Alawerdi gdzie idziemy na opuszczony basen i boisko piłkarskie. Po drodze spotykamy niesamowitą Laurę i jedziemy wysoko w góry, aby zobaczyć praktycznie opuszczone miasteczko. Następnie ruszamy ku jezioru Sewan, gdzie pojedziemy zobaczyć budynek, za który Stalin posłał jego architektów na 15 lat do gułagu. ARMENIA TO STAN UMYSŁU!

To będzie najbardziej depresyjny odcinek z Armenii: pełen deszczu, szarości, smutku i rozpierdolu. WSZECHOBECNEGO OGROMNEGO ROZPIERDOLU! To oznacza jedno: postanowiliśmy objechać jezioro Sewan!

Rozpiera mnie duma, bo to 8 odcinek z Armenii. 8 i jednocześnie ostatni. Armenia to kraj, w którym na każdym kroku ktoś co chwila zakazuje nagrywania czy fotografowania. Więc wszystko trzeba robić potajemnie, np. z przyczepionego gdzieś do biodra GoPro! W tym odcinku będzie i metro w Erywaniu, będą cudowne ujęcia z drona, będzie również podsumowanie wyprawy.

armenia: matka armenia

armenia: jezioro sewan

armenia: laura

Laurę poznaliśmy w Alaverdi. Zagadała do nas myśląc że jesteśmy z Francji. Gdy się okazało że z Polski, strasznie się ucieszyła. Zaczęła nas częstować cukierkami i opowiadać, że pomimo swojego wieku, jest bardzo wysportowana i pełna życia. Spytała czy może zrobić nam zdjęcie. Zgodziliśmy się. Potem zaproponowała… wspólne selfie. No to je sobie zrobiliśmy.

Ludzie w Armenii to dwie twarze: duże miasta to jakaś trudna do opisania złość na twarzach – gdy się człowiek do nich uśmiecha, odpowiadają wzrokiem seryjnego mordercy. Małe miasteczka to totalna odwrotność: ludzie krzyczą z drugiego krańca ulicy „hello”, dzieci z daleka w parku machają, ludzie zagadują sami na ulicy, zaczynają opowiadać różne historie, chcą zapraszać do siebie… Armenia do przedziwny kraj!

armenia: alaverdi i jezioro sewan

armenia: sarahart

armenia: rodzina awetisjanów

To miejsce, które musieliśmy odnaleźć. Po prostu musieliśmy!

12 stycznia 2015 roku w Giumri znaleziono ciała rodziny Awetisjanów. Sześć psób miało rany postrzałowe, natomiast jedna osoba, półroczny chłopiec, nosił na ciele ślady siedmiu pchnięć ostrym narzędziem, którym okazał się być bagnet od rosyjskiego karabinu szturmowego. Ormiański Komitet Śledczy jako podejrzanego wymienił Walerija Permiakowa, rosyjskiego żołnierza stacjonującego w rosyjskiej 102 Bazie Wojskowej. Permiakow podobno opuścił bazę wcześniej i nie było z nim kontaktu.

Faktycznie uciekł z bazy z bronią. Do mieszkania rodziny wtargnął, bo jak powiedział, chciał się napić wody. Po ucieczce z miejsca zdarzenia skierował się w stronę granicy z Turcją, gdzie został zatrzymany przez rosyjską straż graniczną. W wyniku tych wydarzeń doszło do spontanicznych demonstracji w Giumri i Erywaniu, w trakcie których domagano się oddania Permiakowa pod armeński wymiar sprawiedliwości oraz wycofania wojsk rosyjskich z Armenii. W sierpniu 2016 roku Permiakow został skazany na dożywocie za siedem morderstw przez sąd armeński, który zebrał się na terenie rosyjskiej bazy. Karę obecnie odbywa na terytorium Rosji w miejscu utajnionym przez władzę tego kraju.