lwów-kijów: dzień 7

Sobota.

5:50. Jesteśmy we Lwowie. Zimno! Czekamy na tramwaj linii 10. Przyjeżdża spóźniony. Kupuję bilety i jedziemy. Kobieta która nim kieruje mówi coś o jakimś remoncie… nic nie rozumiem poza kilkoma słowami. Wyjaśnia się dalej – tramwaj zmienia trasę. Trudno, mamy z kilometr pieszo do nadrobienia. Pokój w hotelu jest fajny – w środku są aż 4 łóżka, więc można co nocy spać w innym.

Prysznic i 3 godziny snu. Potem Pyzata Chata i pyszna zupa na śniadanie plus naleśniki ze szpinakiem, a do tego kompot. Całość jakieś 13 zł – za dwie porcje! Przychodzi Pavlo i zabiera nas na Cmentarz Łyczakowski. Najpierw znani Polacy, a potem Cmentarz Orląt Lwowskich. Wiedza Pavlo jest niesamowita! Na koniec świeże groby żołnierzy ukraińskich poległych w wojnie na wschodzie kraju. To chyba robi na mnie najbardziej dołujące wrażenie (zdjęcia w oddzielnym wpisie).

Aby się ogrzać idziemy na herbatę i kawę. Potem inny lokal, gdzie zamawiam pyszny placek po węgiersku. Obok siedzą hałaśliwi Polacy z żenującym poczuciem humoru. Na szczęście szybko wychodzą. W drodze powrotnej kupuję papier toaletowy z Putinem. Ależ oni go tu nienawidzą.

Wieczór kończymy u nas w pokoju. Pavlo przynosić niezłą nalewkę owocową, a my kupujemy… Lay’sy krabowe! I oglądamy przegraną walkę Kliczki. Po 11 latach! Ale wieczór.

lwów-kijów: dzień 1

Niedziela.

6:40. Ruszamy z Robertem do Lwowa. Akcja dziwna i lekko szalona – nie lecimy samolotem, ani nie jedziemy pociągiem. Jedziemy z Igorem poznanym poprzez serwis BlaBla. My, Igor i 4 Ukrainców. Jedzie się jednak całkiem fajnie i po 7 godzinach jesteśmy na granicy w Medyce. Tam wyjątkowo pusto. Niemiła celniczka po polskiej stronie i uśmiechnięty celnik po ukraińskiej. Może miała zły dzień, rozumiem.

Lwów wita nas chłodem i lekką mżawką. Idziemy na dworzec kupić bilet na nocny pociąg do Kijowa. Na dworcu przychodzi po nas Pavlo. Pavlo wiele lat mieszkał w Warszawie – ja poznałem bo kiedyś na wernisażu Roberta. Idziemy do niego do mieszkania. Jego mama robi nam pyszną herbatę i kanapki. Rozmawiamy trochę o Polsce, a potem o Ukrainie, Majdanie, walkach, zmianach… Pavlo tam był. Opowiada nam o tym, ja jestem zafascynowany. Mamy dość podobny pogląd na przyszłość Ukrainy, Polski…

Jest już noc, ale mamy jeszcze sporo czasu do pociągu. Ruszamy na miasto. Lwów nocą ma specyficzny klimat, bardzo podobny do Odessy w której byliśmy rok temu – ciemne ulice, mało światła, a jak już to żółte, specyficzne. Mijamy wiele ciekawych miejsc – m.in. dom w którym mieszkał Józef Piłsudski, czy pięknie oświetloną Operę Lwowską.

Docieramy do centrum. Tam zachodzimy na pielmieni. Fajny klimat, bardzo ukraiński wystrój, a w tv odpowiednik naszego disco polo. Szybka decyzja – zamawiamy jeszcze wódkę i ogórki. Za przyjaźń polsko-ukraińską! Zimna, smakuje wyśmienicie.

Dworzec i pociąg. Prycze nie sprawiają najlepszego wrażenia, ale damy radę. Oby do rana. Robert wyjmuje dwie puszki Pepsi. Szukam słuchawek… chyba je zgubiłem po drodze. Trudno, niech komuś służą. Kładę się, wyjmuję iPada i zaczynam opisywać dzień pierwszy.