gruzja, dzień 11: tbilisi

Wtorek.

Ten dzień będzie dniem ochrony, służb, Polski i wódki. Ale po kolei…

Wstaję po 8. Zbieram się i wychodzę na spacer po starym mieście. Piękna pogoda! Jest ranek, a słońce już nieźle pali – zapowiada się niezły dzień. Spaceruję, siadam na ławce, kolejny kot włazi mi na kolana… Mam świadomość, że jutro powoli będziemy się już stąd zbierać. Szkoda.

Wracam do mieszkania i ustalamy plan dnia: brak planu. Tak jest najlepiej. Ruszamy najpierw na jedzenie, a potem na bloki, które widzieliśmy z daleka gdy byliśmy na szczycie. Komunikacja miejska w Tbilisi to stan umysłu! Udaje mi się usiąść obok kierowcy, jest czadowo. Zobaczcie zresztą sami:

Na miejscu okazuje się, że wielkie bloki zostały dopiero co wybudowane, a cały kompleks nosi nazwę Dirsi. Niektóre oddane do użytku, inne jeszcze wykańczane. Do okoła pusto, jedynie kilka samochodów – czuję się jak w jednym z chińskich miast, w których nikt nie mieszka. W pewnym momencie zauważa nas ktoś z ochrony tego miejsca. Gdy podchodzi udajemy głupa. Pyta czy mówimy po gruzińsku. Kręcimy głowami. Po angielsku? Kręcimy głowami. Po rosyjsku? Kręcimy głowami. Mówimy, że po polsku bo my z Polski. Działa. Facet odpuszcza, pokazuje nam jedynie, że tu nie wolno być bo spadają często rzeczy z wykańczanych budynków. Pokazuje inne, podobne, które można fotografować. Idziemy tam, robimy trochę zdjęć. Po drodze tu Robert z Kasią zauważyli jakiś opuszczony parking…
– jedziemy tam?
– no pewnie!

Na miejscu okazuje się, że parking jest dość spory, ale nie używany. Po bokach są rządowe ministerstwa, ale sam parking nie jest ogrodzony. „Wchodzimy na górę!”. Robimy trochę zdjęć i zaczynamy schodzić. Wtedy słyszymy krzyki – to dwóch uzbrojonych strażników. Groźnie wyglądają. Postanawiamy, że będziemy się uśmiechać. Schodzimy z pełnym uśmiechem na twarzach. Na dole czeka na nas jeden ze strażników. Widząc to zmienia ton – podaje nam rękę na starcie. To służby do sytuacji nadzwyczajnych, chyba chroniące ważne budynki rządowe. Zaczynamy rozmowę. Mówimy, że my z Polszy… To robi wszystko! Można mieć różne zdanie o Lechu Kaczyńskim, ale robotę zrobił nam tu niesamowitą – bardzo nas za to w Gruzji lubią.

Strażnik sprawdza nam paszporty, gdzieś dzwoni, podaje dane, pyta i miejsce pobytu itp. Ale jest już miły, w końcu jesteśmy z Polski. My też dobrze się bawimy, żartujemy… Na koniec Pan mówi do nas „bez urazy”, podaje rękę i żegna się czymś, co można nazwać cmoknięciem z gestem dłoni jednocześnie. Komedia!

Kolejny punkt wymyślony na szybko: pałac prezydencki. Jedziemy, ale ciężko dojść nam przed sam pałac, jesteśmy na tyłach – tam jest stare Tbilisi, ruina, ale z klimatem! Idziemy na kawę mrożoną, Kasia w prezencie dla Polaków dostaje muffinka. Potem duży Gruziński Kościół Prawosławny.

Gruziński Kościół Prawosławny, oficjalnie Gruziński Kościół Prawosławny i Apostolski – jeden z kanonicznych kościołów prawosławnych, będący równocześnie jednym z najstarszych kościołów chrześcijańskich. Założony został w I w. n.e. przez apostoła Andrzeja, który powołał w Atskuri pierwsze na ziemiach gruzińskich chrześcijańskie biskupstwo. Z tego względu określany jest jako kościół apostolski.

…i jeszcze Stare Tbilisi, które robi wrażenie. Spokój, cisza i rozpadające się budynki.

Miłość na ścianie w stolicy Gruzji. Jak miło.

Schodzimy ponownie na stare miasto. Po drodze zachodzimy na szybką Colę do polskiego baru Warszawa. Zaskoczenie, bo tym razem nikt już tu po polsku nie mówi – nawet obsługa, chociaż w menu wszystko po polsku. No trudno. Cola podawana jest w małych… słoikach! Super. Na pamiątkę zostawiam swoją wizytówkę i idziemy dalej.

Spacerujemy, a następnie zachodzimy na piwo i jedzenie. Jest tak duszno, że bez picia ciężko tu wytrzymać. Piję tu coś gruzińskiego z gatunku ciemnych piw, które uwielbiam. Wcześniej poszukałem recenzji na Beer Rate i oceny nie były zbyt zachęcające… ale samo piwo okazało się naprawdę fajne!

Następnie siadamy na placu przy Moście Pokoju i pijemy zimną Colę. Rany, jaka dobra! Odpalamy z telefonu jakąś playlistę z kaukaską muzyką… No, teraz jest już w pełni idealnie!

Pojawia się pomysł, aby po raz ostatni skorzystać z kolejki i pojechać zobaczyć panoramę Tbilisi. To bardzo dobry pomysł, zwłaszcza, że pogoda jest dosłownie idealna.

Wieczorem idziemy zjeść kolację. Trafiamy do polskiej lodziarni, bo widzimy, że mają tam zapiekanki. Tam, gdy mówimy „dzień dobry”, dostajemy spod lady po kieliszku gruzińskiej wódki. Właścicielką lokalu jest Polka, bardzo miła. Rozmawiamy, jest fajna atmosfera. Potem dosiada się jakiś Polak, rozmawiamy o Gruzji (on przylatuje tu służbowo przynajmniej raz w miesiącu)… To nie wszystko – po jakimś czasie przychodzą dwie dziewczyny, jedna z nich jest Polką. Pijane, w fajnym klimacie. Jedna z nich jest chyba Gruzinką, zna jednak kilka słów po Polsku – potrafi zaśpiewać „ona jest tu…” Weekendu… Jezu:D Polewają wódkę.

Wracamy do domu. Jest prawie północ, a miasto żyje jak za dnia, gdzieś tańczą jacyś ludzie, wszędzie gra muzyka… Kocham Tbilisi, kocham Gruzję!

gruzja, dzień 5: kazbegi

Środa.

Tak, to będzie dzień wspinaczki! Dobra, może to za dużo powiedziane, ale z całą pewnością trochę się nachodzimy pod górę, bo planem jest szczyt z klasztorem Cminda Sameba – leżący na wysokości prawie 2200m n.p.m.

Cminda Sameba – prawosławny klasztor położony niedaleko wioski Gergeti w północnej Gruzji, w pobliżu miasteczka Stepancminda (dawniej Kazbegi). Kościół jest położony na wzgórzu, na wysokości 2170 m n.p.m., na lewym brzegu rzeki Terek, nad klasztorem góruje szczyt Kazbek. Klasztor został zbudowany w XIV w.

Po raz pierwszy pogoda nas nie rozpieszcza. Od samego rana jest pochmurno, chłodno i wieje wiatr. Najpierw idziemy zjeść coś na śniadanie – klasycznie już placek z serem do czarnej kawy. Luksusów nie ma, ale nie ma co narzekać.

Wracamy do domu, ciepło się ubieramy i ruszamy na szczyt. Po drodze zaczyna padać deszcz. Cholerny deszcz! Ale damy radę. W pewnym momencie dołącza do nas pies – ta suczka będzie szła z nami na samą górę. W pewnym sensie będzie robić za naszego przewodnika – co chwila zatrzymując się i czekając na nas. Nadajemy jej imię – Gambit. Czemu tak to długa historia, aż tak Was zamęczać nie chcę.

Po drodze przestaje padać, wychodzi słońce i robi się niesamowicie miło. Taka jest tu pogoda, zmieniająca się dosłownie co kilkanaście minut – już przywykliśmy po kilku dniach w Gruzji.

Widoki na górze są obłędne! Naprawdę, nie do opisania. Robimy wiele zdjęć, a na pamiątkę Kasia uwiecznia mnie i Roberta w koszulkach z godłem Polski (kupionych u Wietnamczyków na Marywilskiej, ale o tym nie mówmy). Nie może się obejść też zdjęć za milion lajków, czyli zdjęć skakanych, tak lubionych przez pewne grono polskich instagramerów (to poniższe zrobił mi Robert;)

Nasza droga na szczyt:

Schodzimy w deszczu. I to padającym już całkiem na serio – tak, że idziemy po błocie. Ale nie narzekamy, bo wiemy, że w pokoju czeka ciepła herbata (nie czeka, bo padł prąd, o czym się dowiemy po powrocie).

Odpoczywamy i idziemy na kolację. Ja zajadam się pyszną zupą regionalną z ryżem i całą masą innych rzeczy, których nie znam. Ostra! Do tego popijam regionalną lemoniadę. Jest wspaniale!

To ostatni dzień w Kazbegi, jutro jedziemy dalej. Chłoniemy więc wieczorne widoki, wdychamy czyste powietrze, słuchany szumu strumyków, odgłosów zwierząt… Jutro ruszamy do Cziatury – miejsca, w którym turyści raczej nie bywają. Tam raczej naklejek Gangu Albanii nie zobaczymy!

gruzja, dzień 3: tbilisi

Poniedziałek.

Klasycznie śniadanie, po które trzeba pójść. No to idziemy. Jakieś parówki, ketchup, chleb… I jeszcze idziemy po ogórek i pomidory malinowe. Piszę to, bo facet ze straganu zagaduje skąd jesteśmy. „Polsza”. Nie wiem czy zrozumiał, bo zaczyna coś mowić o Ukrainie. I nie jestem pewien, ale chyba zrozumiał, że z Ukrainy. Pal licho, nie ma co tłumaczyć. W prezencie od Gruzji dostajemy zielone papryczki. To te ostre? Jak mamy to rozumieć? Po śniadaniu ruszamy w miasto. To będzie dzień porażek.

Najpierw metrem jedziemy do centrum. Tam w McDonalds (pamiętacie? Nie jest to wpis sponsorowany:) kupujemy pyszne lody, a następnie kierujemy główną ulicą w poszukiwaniu internetu do telefonu. Salon Geocell! Wchodzimy, kupujemy trzy karty naładowane po 6GB każda- jakieś 27zł od sztuki. No, teraz jest już idealnie!

Porażka numer 1:
Jedziemy zobaczyć Ministerstwo Transportu. Budynek, jak z klocków LEGO. Robimy kilka zdjęć, ale aby go zobaczyć od drugiej strony, trzeba zejść z dużego wzniesienia prosto na ulicę, na której klasycznie nie ma pasów. Rezygnujemy.

Porażka numer 2:
Opuszczony basen. To musi się udać… ale nie, wszystko tak ogrodzone, że nie da się wejść. Jedyne wejście znajduje się od strony warsztatu z oponami, ale tam stanowczo odmawiają nam wejścia. Trudno, a mogło być tak niesamowicie!

Porażka numer 3:
Ulica Lecha Kaczyńskiego i skwer jego imienia z popiersiem. Strasznie chcę to zobaczyć. Jedziemy autobusem, w którym jest kontrola – ty kontrole w tych autobusikach są co chwila. W Warszawie raz na pół roku, tu raz na 1.5 przejażdżki (raz mieliśmy dwie przystanek po przystanku). Rada dla Polaków: kupujcie bilety, nawet pomimo faktu, że Gruzini to bardzo mili ludzie. Tym bardziej nie wypada jeździć na gapę.

Skweru nie znajdujemy. Ulicę tak, ale tylko na mapach Google – tabliczek nie widzimy. Trudno.

Porażka numer 4:
Dom Ślubów znajduje się tuż obok, więc idziemy. To niesamowity budynek, zaprojektowany z typową gruzińską fantazją. Schodzimy, ale… wszystko pozamykane, ogrodzone, z kamerami! Załamka. Pozostaje popodziwiać go z daleka (po lewej stronie kadru)…

Pozostaje ostatni punkt tego dnia: wieczór na starym mieście. Tam idziemy najpierw na mrożoną kawę (wyśmienita!), herbatę i sernik. Knajpka bardzo fajna (nie pamiętam nazwy), w środku pusto – wszyscy siedzą na zewnątrz. Jako jedyni zostajemy więc w środku, bo cicho i chłodno.

A potem spacerem po starówce. Po drodze natrafiamy na… Warszawę! Bar Warszawa. Zachodzimy, w środku polskie menu… nieśmiało mówię do Roberta, że nawet menu po naszemu na co osoby w środku „zapraszamy, tu wszyscy mówią po polsku”. Zabawna sytuacja, ale jednak postanawiamy iść dalej – szkoda czasu na kolejne zatrzymywanie się na coś do picia – lubelską Perłę (stoi na półkach) możemy równie dobrze wypić w Polsce:)

Gruzja to kraj ZAFASCYNOWANY Stanami Zjednoczonymi. Na każdym kroku! Popatrzcie na te taśmy, którymi oddzielono miejsce jakiegoś wypadku…

Gdy robi się ciemno, idziemy na most XXX. Jest super. Wtedy pojawia się pomysł, aby wjechać kolejką ponownie na szczyt jednego z wzniesień… Jest po 21, jesteśmy już na górze. Ale widok, o cholera!

Wracamy do domu wykończeni. Bijemy rekord kroków: dziś zrobiliśmy ich prawie 27.000! W nocy jest burza – na chwilę pada prąd na całej dzielnicy. Otwarty balkon, chłód i dźwięk padającego deszczu, ciemność. Tbilisi jest niesamowite!

Jutro Kaukaz! Tam zacznie się prawdziwa wyprawa!

gruzja, dzień 2: tbilisi

Niedziela.

Poranne śniadanie mistrzów – paprykarz i biały chleb przywieziony z Polski. Do tego kawa znaleziona w kuchni w jednej z szuflad. 3 w jednym, więc ja klasycznie piję za słodką, bo zawsze zapominam i dosypuję odrobinę cukru. Robert odpala laptopa Asusa na Windows 10. Plan jest taki, aby zrobić listę miejsc do zobaczenia na dziś. Jednak Windows to Windows, „sterownik ekranu przestał odpowiadać„… Japierdolę! Pozostaje najstarsza i najpewniejsza metoda – iPhone:>

Tbilisi na nogach to katorga. Zresztą samochodem pewnie podobnie – tu potrzeba jakiegoś wojskowego Humvee! Takiego, jakimi porusza się gruzińska armia. No ale co począć, Humvee nie mamy. Wszystko jest tu po prostu krzywe, nie takie jak trzeba, ciężkie do zapanowania na fotografiach – ani pionów, ani poziomów. Ma to jednak swój niepowtarzalny klimat…

Pierwszy punkt to trzy bloki połączone kładkami na… 14 piętrze. Najpierw jednak po drodze trafiamy na inny blok – wydaje się opuszczony, ale mieszkają w nim chyba ludzie. Nie ma windy… tzn jest, ale taka, którą raczej nie chcielibyście jechać. My też odpuściliśmy, chociaż upchnęliśmy się w niej na chwilę… ale szybko wyszliśmy. No dobra, więc wchodzimy o własnych nogach – chyba na 17 piętro. MASAKRA.

Po zejściu na dół dosłownie padamy, ale idziemy dalej w poszukiwaniu głównych bloków. Nie mamy internetu, więc mapy Google odpadają – nadzieja w tym, że telefon coś skeszował… Ale dupa. Szukamy, szukamy, szukamy… może to nie to miejsce? Nie ta okolica? Żar leje się dosłownie z każdej strony… Nie poddajemy się!

W końcu się udaje. Kosmos! Nie tylko budynek jest totalnie z innego świata, ale i winda, która… jest na pieniądze. Tak, na pieniądze – monety. Co tu pisać, zobaczcie sami (tu akurat droga w dół):

Nie do końca potrafimy skumać jak to działa, ale pomaga nam jadąca do góry dziewczyna. Próbujemy jej oddać sumę, którą za nas zapłaciła, ale oburza się mówiąc „dajcie spokój, to Gruzja„. Pyta skąd jesteśmy. Mówimy, że z Polszy. Mówi, że jej babcia jest Ukrainką. Blisko, niech będzie.

Fotografujemy wszystko i postanawiamy zjechać na dół. Wrzucamy monety, ale nic się nie dzieje. Z głośnika odzywa się męski głos. Bełkot ciężki do zrozumienia, przecinamy dziwnym dźwiękiem. Nic nie rozumiemy. Do windy wsiada młoda dziewczyna, ale nie potrafi się z nami dogadać – zna tylko gruziński. Śmieje się, wrzuca jakieś pieniądze i winda rusza.

Schodzimy powoli w dolne części okolicy. Po drodze trafiamy na betonowy plac ogrodzony siatką. Wygląda strasznie. Jakaś młoda para biega do okoła… Na gałęzi drzewa zawieszona reklamówka z kanapkami i piciem. Tak tu ćwiczą. Fotografujemy, oni się zatrzymują aby nam nie przeszkadzać… Ciekawe co myślą.

Kierujemy się ku opuszczonemu mostowi i rzecze, której nie ma. Po drodze zachodzimy do jakiegoś opuszczonego budynku. Jest medal stróżówka, ale nikt nas nie zatrzymuje. Wchodzimy na płac budynku. Po chwili zauważa nas inny ochroniarz. Jest miły, mówi, że nie można tu być. Odprowadza nas i zachodzi do stróżówka. Słyszymy ostry opieprz dla gościa, który nas nie zauważył. Jak nam przykro, chyba już po stażu – trzeba będzie zostać taksówkarzem, których tu milion.

Most ma super klimat. I ten kanion pod nim, w którym była kiedyś woda. Cudo! Chodzimy, fotografujemy. Ja staram się nagrać jakiś film z komentarzem, ale wieje tak mocny wiatr (zresztą wiać będzie przez całą naszą wizytę w Gruzji), że i tak nic nie słychać. Odpuszczam sobie.

Postanawiamy dostać się pod wielki maszt na ogromnym wzniesieniu. Tam można dojechać jednak tylko kolejką – taką samą jak ta wczorajsza. Z tą różnicą, że to wzniesienie jest z 5 razy wyżej! Dobra, trzeba najpierw dojść do stacji kolejek… Po drodze natrafiamy na sklep z drzewem w środku. Tak, z drzewem. Widzieliście kiedyś coś podobnego? Gruzja, stan umysłu, miejsce magiczne, zaskakujące.

Gdy docieramy do centrum, zachodzimy jeszcze na jedzenie. Ja zjadam super zupę grzybową (całkiem inną niż w Polsce) oraz ogromny placek z serem, którego kawałki i tak zabieramy na wynos do domu – jest po prostu za duży!

Zatrzymujemy jakiś autobus i jedziemy. Dwa razy wsiadają do niego kontrolerzy biletów. Uśmiechnięci, na nasz widok pokazują kciuk skierowany do góry. Gdzie my jesteśmy???:)

Dostajemy się do kolejki i wagonikiem jedziemy na sam szczyt. Tu jest po prostu super! Robimy wiele zdjęć, spacerujemy na samej górze…

Po zejściu na dół mamy przed sobą jeszcze krótki spacer po starych kamienicach miasta. Można tędy chodzić i chodzić, na każdym kroku jest coś ciekawego. Klasycznie już wchodzimy w przeróżne bramy, zaglądamy dosłownie w każdy napotkany kąt… Wszystko bardzo dyskretnie, wciąż nie jesteśmy przyzwyczajeni, że miejscowi nie zwracają na to uwagi…

Ściemnia się, więc wracamy do domu. Nogi dają znać, że przeszliśmy ponownie spory kawał drogi. Mniejszy niż wczoraj, ale przez te wzniesienia i bloki nieporównywalnie cięższy.

gruzja: w drogę

Piatek.

Wylot do Tbilisi. Lot mamy o 22:30. Kupujemy wodę, robimy całą masę zdjęć na Snapchata i wchodzimy na pokład. W samolocie jest bardzo ciepło, ktoś chyba zdjął buty (mam podejrzenie, że to ten Gruzin w dresie siedzący za mną) – śmierdzi. Przestawiam za wczasu zegarek o dwie godziny do przodu. Pilot wspomina o locie nad Ukrainą, Rumunią, Turcją… Jak to, nie lecimy do Egiptu? Dobra, żart.

Na lotnisku szukamy taksówki. Zaczepia nas jakiś gość, który tłumaczy coś na migi… Rozumiemy, że taksówkarzem nie jest, ale zawiezie nas pod wskazany adres za 1/3 kwoty, którą byśmy zapłacili taksówkarzowi. Jedziemy, raz się żyje! Gość jest chyba kierowcą rajdowym! Jedzie jak szalony cały czas rozmawiając z kimś przez telefon. Chcemy z Kasią zapiać pasy, ale przypomniałem sobie, że to w Gruzji podobno brak szacunki dla kierowcy – taki niby brak wiary w jego umiejętności. Próbuję sobie przypomnieć, gdzie o tym przeczytałem – i co najważniejsze, czy to nie był żart.

Jesteśmy na miejscu. Super klimat! Budynek wygląda, jak kamienica. Tylko jest mały problem – kod, który podała nam kobieta z Airbnb, nie działa! A może to nie te drzwi? Znajdujemy inne i wchodzimy. Ale to nie ta klatka! Jakim cudem ten kod zadziałał? W końcu znajdujemy właściwą klatkę i mieszkanie. Jest super! Duże, wysokie, z klimatem naszego PRLu. Całe dla nas! Jest 6 rano, Tbilisi wstaje, a my kładziemy się spać. Na 3-4 godziny, ale to zawsze coś.

rowerowo

Cmentarz Żołnierzy Radzieckich w Warszawie. Lubię to miejsce ze względu na ogromną przestrzeń i spokój… No i mam tu całkiem blisko rowerem, jakieś 30 minut.

Pałac Wilanowski zawsze super! Uwielbiam to miejsce latem, zwłaszcza poza weekendem. Wtedy jest to jedno z najfajniejszych miejsc w Warszawie – pusto, cicho… Polecam!

10, wtorek, Reu De Paris. Dobra kawa z Robertem i dobre plany. W tle Lena i Anastazja:P Z Eweliną, Ewą i Szymonem pojeździliśmy trochę po Pradze – tam w SOHO Szymon zrobił mi zdjęcie. Potem relaks na piwie w Nadwiślańskim Świcie. Z Moniką dojechaliśmy rowerami aż na Targówek! Była idealna pogoda, więc jechaliśmy i jechaliśmy. Wspaniały widok z okna podczas burzy, a wcześniej grill z Anią, Maćkiem i Karolem. Wesele i drewniane schody w Arkadii.

W lipcu szykuje się kolejna wyprawa na wschód… O rany!:)

działo się po prostu bardzo wiele

Grudzień, styczeń i kilka dni lutego – niesamowity i szalony okres!

Super sesja z dwoma modelkami z agencji Uncover! Najpierw Monika, a potem Paula. Obie niesamowicie przepiękne. Nad mejkapem czuwała niezastąpiona Aleksandra Szczepanek. Ogromne podziękowania również dla osób, bez których nie byłoby tak łatwo: Radek, Marcin i Mateusz.

Kraków, jakieś stare zakłady, maszyny – frezarki, wszystko działające każdego dnia na kilka zmian. Sobota – jeden z niewielu wolnych dni w tym zakładzie. Mamy czas od 14 do 21. Są lampy, kolory, dymiarka i klient (Kahaki Bikes) z modelkami, modelami i kilkoma niesamowitymi rowerami. Taka sesja nie ma prawa się nie udać:) I się udała! Fotografowało mi się wyśmienicie. Ogromne dzięki dla Mateusza Machety, bez którego nie ogarnąłbym tego wszystkiego. I oczywiście dla Łukasza Machety, który jak nikt inny potrafi nad wszystkim panować i trzymać to w ryzach!

Super ludzie, super klimat – zrobiłem fajną sesję zdjęciową w studio LOTTO. No i zobaczyłem pierwszy raz w życiu, jak wygląda losowanie (na żywo!). To był bardzo dobry dzień.

Robert z wąsami z trójki i książka, którą mi pożyczył (razem z reklamą jakiś prostytutek z Izraela;). Ola zrobiła mi fajny prezent – „słońce dla Markoffa” wyświetlone po 21 na budynku Q22! No i nasze selfie. Jednodniowy wyjazd z Łukaszem do Krakowa – sprawdzaliśmy miejsce pod sesję zdjęciową dla Kahaki. Klasycznie już jak jest śnieg i mróz, to ja biorę X100S i idę spacerować po różnych chaszczach:> Wizyta u Asi z Odczaruj Gary w jej nowym studiu (Asia, masz tam super!:) i szalik Legii od Roberta (miałem iść 14 lutego na mecz z Jagiellonią, ale niestety mam wyjazd z Akademii Fotografii). Arkadia po 23 (byliśmy z Olą chyb na Moście Szpiegów – fajny film, polecam) i wesele, na którym pomogłem Robertowi i Kasi przy wideo. Ola w moich okularach (do twarzy jej w nich!) i Łazienki w ten cholerny mróz. I ponownie moje mroźne spacery (nic na to nie poradzę – lubię je).

Nowy rok w bardzo fajnym towarzystwie – tylko 6 osób. Po prostu najlepiej. Wszystko na poziomie, przy dobrej muzyce (Maciek, repertuar dobrałeś idealnie!:), z dobrymi przekąskami i alkoholem (Jager!).