gruzja, dzień 2: tbilisi

Niedziela.

Poranne śniadanie mistrzów – paprykarz i biały chleb przywieziony z Polski. Do tego kawa znaleziona w kuchni w jednej z szuflad. 3 w jednym, więc ja klasycznie piję za słodką, bo zawsze zapominam i dosypuję odrobinę cukru. Robert odpala laptopa Asusa na Windows 10. Plan jest taki, aby zrobić listę miejsc do zobaczenia na dziś. Jednak Windows to Windows, „sterownik ekranu przestał odpowiadać„… Japierdolę! Pozostaje najstarsza i najpewniejsza metoda – iPhone:>

Tbilisi na nogach to katorga. Zresztą samochodem pewnie podobnie – tu potrzeba jakiegoś wojskowego Humvee! Takiego, jakimi porusza się gruzińska armia. No ale co począć, Humvee nie mamy. Wszystko jest tu po prostu krzywe, nie takie jak trzeba, ciężkie do zapanowania na fotografiach – ani pionów, ani poziomów. Ma to jednak swój niepowtarzalny klimat…

Pierwszy punkt to trzy bloki połączone kładkami na… 14 piętrze. Najpierw jednak po drodze trafiamy na inny blok – wydaje się opuszczony, ale mieszkają w nim chyba ludzie. Nie ma windy… tzn jest, ale taka, którą raczej nie chcielibyście jechać. My też odpuściliśmy, chociaż upchnęliśmy się w niej na chwilę… ale szybko wyszliśmy. No dobra, więc wchodzimy o własnych nogach – chyba na 17 piętro. MASAKRA.

Po zejściu na dół dosłownie padamy, ale idziemy dalej w poszukiwaniu głównych bloków. Nie mamy internetu, więc mapy Google odpadają – nadzieja w tym, że telefon coś skeszował… Ale dupa. Szukamy, szukamy, szukamy… może to nie to miejsce? Nie ta okolica? Żar leje się dosłownie z każdej strony… Nie poddajemy się!

W końcu się udaje. Kosmos! Nie tylko budynek jest totalnie z innego świata, ale i winda, która… jest na pieniądze. Tak, na pieniądze – monety. Co tu pisać, zobaczcie sami (tu akurat droga w dół):

Nie do końca potrafimy skumać jak to działa, ale pomaga nam jadąca do góry dziewczyna. Próbujemy jej oddać sumę, którą za nas zapłaciła, ale oburza się mówiąc „dajcie spokój, to Gruzja„. Pyta skąd jesteśmy. Mówimy, że z Polszy. Mówi, że jej babcia jest Ukrainką. Blisko, niech będzie.

Fotografujemy wszystko i postanawiamy zjechać na dół. Wrzucamy monety, ale nic się nie dzieje. Z głośnika odzywa się męski głos. Bełkot ciężki do zrozumienia, przecinamy dziwnym dźwiękiem. Nic nie rozumiemy. Do windy wsiada młoda dziewczyna, ale nie potrafi się z nami dogadać – zna tylko gruziński. Śmieje się, wrzuca jakieś pieniądze i winda rusza.

Schodzimy powoli w dolne części okolicy. Po drodze trafiamy na betonowy plac ogrodzony siatką. Wygląda strasznie. Jakaś młoda para biega do okoła… Na gałęzi drzewa zawieszona reklamówka z kanapkami i piciem. Tak tu ćwiczą. Fotografujemy, oni się zatrzymują aby nam nie przeszkadzać… Ciekawe co myślą.

Kierujemy się ku opuszczonemu mostowi i rzecze, której nie ma. Po drodze zachodzimy do jakiegoś opuszczonego budynku. Jest medal stróżówka, ale nikt nas nie zatrzymuje. Wchodzimy na płac budynku. Po chwili zauważa nas inny ochroniarz. Jest miły, mówi, że nie można tu być. Odprowadza nas i zachodzi do stróżówka. Słyszymy ostry opieprz dla gościa, który nas nie zauważył. Jak nam przykro, chyba już po stażu – trzeba będzie zostać taksówkarzem, których tu milion.

Most ma super klimat. I ten kanion pod nim, w którym była kiedyś woda. Cudo! Chodzimy, fotografujemy. Ja staram się nagrać jakiś film z komentarzem, ale wieje tak mocny wiatr (zresztą wiać będzie przez całą naszą wizytę w Gruzji), że i tak nic nie słychać. Odpuszczam sobie.

Postanawiamy dostać się pod wielki maszt na ogromnym wzniesieniu. Tam można dojechać jednak tylko kolejką – taką samą jak ta wczorajsza. Z tą różnicą, że to wzniesienie jest z 5 razy wyżej! Dobra, trzeba najpierw dojść do stacji kolejek… Po drodze natrafiamy na sklep z drzewem w środku. Tak, z drzewem. Widzieliście kiedyś coś podobnego? Gruzja, stan umysłu, miejsce magiczne, zaskakujące.

Gdy docieramy do centrum, zachodzimy jeszcze na jedzenie. Ja zjadam super zupę grzybową (całkiem inną niż w Polsce) oraz ogromny placek z serem, którego kawałki i tak zabieramy na wynos do domu – jest po prostu za duży!

Zatrzymujemy jakiś autobus i jedziemy. Dwa razy wsiadają do niego kontrolerzy biletów. Uśmiechnięci, na nasz widok pokazują kciuk skierowany do góry. Gdzie my jesteśmy???:)

Dostajemy się do kolejki i wagonikiem jedziemy na sam szczyt. Tu jest po prostu super! Robimy wiele zdjęć, spacerujemy na samej górze…

Po zejściu na dół mamy przed sobą jeszcze krótki spacer po starych kamienicach miasta. Można tędy chodzić i chodzić, na każdym kroku jest coś ciekawego. Klasycznie już wchodzimy w przeróżne bramy, zaglądamy dosłownie w każdy napotkany kąt… Wszystko bardzo dyskretnie, wciąż nie jesteśmy przyzwyczajeni, że miejscowi nie zwracają na to uwagi…

Ściemnia się, więc wracamy do domu. Nogi dają znać, że przeszliśmy ponownie spory kawał drogi. Mniejszy niż wczoraj, ale przez te wzniesienia i bloki nieporównywalnie cięższy.

gruzja, dzień 1: tbilisi

Sobota, nasz pierwszy pełny dzień w Gruzji.

Nie ma co spać, szkoda czasu. Wstawać! Śniadanie, żarty z gruzińskiego języka i w drogę. Najpierw na metro. Tam kupujemy kartę z trzema „żelkami” (GEL czyli Lari – waluta gruzińska, my ją nazywamy po swojemu:). To całkiem fajna rzecz – robi się doładowanie i używa w metrze (0.50 GEL), komunikacji miejskiej (0.50 GEL) oraz kolejkach górskich (1 GEL) – przykładając do bramki lub kasownika.

W metrze za czysto nie jest – typowe dla byłego Związku Radzieckiego, dla mnie wygląda jak żywcem przeniesione z Kijowa czy Mińska. Ten sam brud, ten sam zapach, to samo ciemne światło… Ale dzięki temu ma ono ten wschodni klimat. To lubimy! Pamiętajcie jednak, że w wagonach nie ma czegoś takiego, jak schemat stacji – tej naszej trzeba wyglądać samemu, lub wsłuchiwać się w bełkotliwy głos podający stację, na której aktualnie jesteśmy…

Najpierw chcemy dotrzeć do kolejki, którą wjedziemy na miejsce, z którego zobaczymy panoramę miasta. Po drodze wchodzimy do sklepiku po zimną Colę. Sprzedawca częstuje nas… winem. Tak, winem. I to cholernie dobrym, nigdy takiego nie piłem. Wychodzimy, idziemy dalej.

Docieramy w końcu do stacji z wagonikami. Kolejka jak cholera, ale w końcu wsiadamy do wagoniku. Śmiejemy się, że to polski wagonik – z nami jedzie jeszcze dwóch innych Polaków. Na górze jest niesamowicie. Idziemy zobaczyć jeszcze Kartwlis Deta – monumentalny 20-metrowy posąg kobiety usytuowany na szczycie grzbietu górskiego Sololaki, niedaleko twierdzy Narikala. Statua symbolizuje miasto Tbilisi i nazywana jest potocznie „Matką Gruzją”. Patrzy ona w kierunku miasta, trzymając w lewej ręce puchar wina, a w prawej miecz. Winem Kartlis Deda wita przyjaciół, natomiast miecz przeznaczony jest dla wrogów. Kartlis Deda powstała w 1958 z okazji jubileuszu 1500-lecia Tbilisi. Autorem posągu jest gruziński rzeźbiarz Elgudża Amaszukeli. Niestety ciężko jest go sfotografować…

Strasznie wieje wiatr i pada przez chwilę deszcz, ale twardo idziemy dalej, w końcu to Gruzja – zmiany pogody w maju są tu czymś normalnym.

Łazimy kamieniczkami. Tbilisi to chaos! Chodniki kończą się w miejscach, w których biegnie ulica i trzeba się wracać, bo nie ma tam jak przejść, a ulice nie znają czegoś takiego jak przejścia dla pieszych (no prawie, można je policzyć na palcach jednej dłoni).

Wchodzimy na podwórza, fotografujemy porozwieszane wszędzie ubrania… Mam lekkie opory, ale wychodzący z domów ludzie nie zwracają na nas uwagi lub po prostu się uśmiechają.

Głodniejemy i idziemy na pierożki z serem i mięsem. Do tego obowiązkowo piwo! Jedna rzecz uderza nas niesamowicie – ludzie palą tu do jedzenia. Ale jakoś wytrzymujemy, jedzenie rekompensuje smród papierosów (jak w obecnych czasach można jeszcze palić?;).

Potem kolejny spacer aż do padnięcia.

Most Pokoju to niesamowita konstrukcja (chociaż z dalsza robi lepsze wrażenie). Został zaprojektowany przez włoskiego architekta Michela De Lucchi z pracowni aMDL. Projekt oświetlenia został stworzony przez francuskiego projektanta Philippe’a Martinaud. Obiekt został oddany do użytku w 2010 roku. Ma 150 metrów długości i mieści się w samym centrum miasta, nad rzeką Kurą. Prowadzi ze Starego Miasta w kierunku nowoczesnej dzielnicy Tbilisi, a więc połączył dwie przeciwstawne części miasta. My na niego wrócimy jeszcze ze cztery razy, w tym i nocą.

Do tego dochodzi mieszczący się tuż obok budynek niedokończonego jeszcze teatru, zaprojektowany przez Mas­si­mi­lia­no Fuk­sasa. Już teraz robi wrażnie!

Wkrada się zmęczenie, więc zachodzimy na lody do McDonalds. Bo wszędzie dobrze, ale w McDonalds najlepiej. I nie, to nie jest wpis sponsorowany. Po lodach ruszamy dalej… Ale dzień! Nogi to odczują, bardzo odczują.

Idziemy na metro i do domu. Niedaleko mieszkania kupujemy piwo, wodę i chipsy serowe, które będą jednak średnio smaczne. Odpalamy gruzińską telewizję. To był świetny dzień, ponad 26 tysięcy kroków!

Na koniec dnia pewna myśl: spróbujcie stanąć gdzieś w bocznej uliczce robiąc zdjęcie. Jadący samochodem Polak was rozjedzie, a w najlepszym przypadku zwyzywa. Bo Polak ogólnie jest wiecznie zły. Gruzin zatrzyma się, poczeka, uśmiechnie, pomacha dłonią i pojedzie dalej. I ja doświadczyłem tego dziś już kilka razy! Ach, Gruzja.

gruzja: w drogę

Piatek.

Wylot do Tbilisi. Lot mamy o 22:30. Kupujemy wodę, robimy całą masę zdjęć na Snapchata i wchodzimy na pokład. W samolocie jest bardzo ciepło, ktoś chyba zdjął buty (mam podejrzenie, że to ten Gruzin w dresie siedzący za mną) – śmierdzi. Przestawiam za wczasu zegarek o dwie godziny do przodu. Pilot wspomina o locie nad Ukrainą, Rumunią, Turcją… Jak to, nie lecimy do Egiptu? Dobra, żart.

Na lotnisku szukamy taksówki. Zaczepia nas jakiś gość, który tłumaczy coś na migi… Rozumiemy, że taksówkarzem nie jest, ale zawiezie nas pod wskazany adres za 1/3 kwoty, którą byśmy zapłacili taksówkarzowi. Jedziemy, raz się żyje! Gość jest chyba kierowcą rajdowym! Jedzie jak szalony cały czas rozmawiając z kimś przez telefon. Chcemy z Kasią zapiać pasy, ale przypomniałem sobie, że to w Gruzji podobno brak szacunki dla kierowcy – taki niby brak wiary w jego umiejętności. Próbuję sobie przypomnieć, gdzie o tym przeczytałem – i co najważniejsze, czy to nie był żart.

Jesteśmy na miejscu. Super klimat! Budynek wygląda, jak kamienica. Tylko jest mały problem – kod, który podała nam kobieta z Airbnb, nie działa! A może to nie te drzwi? Znajdujemy inne i wchodzimy. Ale to nie ta klatka! Jakim cudem ten kod zadziałał? W końcu znajdujemy właściwą klatkę i mieszkanie. Jest super! Duże, wysokie, z klimatem naszego PRLu. Całe dla nas! Jest 6 rano, Tbilisi wstaje, a my kładziemy się spać. Na 3-4 godziny, ale to zawsze coś.