tallinn 2

Dziś Tallinn trochę mi odpuścił pogodowo i pozwolił pojechać tam, gdzie chciałem pojechać. Na początek oczywiście Linnahall, czyli betonowa była hala sportowa, która została wybudowana w 1980 roku z okazji Letnich Igrzysk Olimpijskich… w Moskwie. Jednak to tu w Tallinnie, należącym wtedy do Związku Radzieckiego, odbywały się zawody żeglarskie. Marzyłem aby polatać tu dronem – niestety, wiatr mi na to nie pozwolił.

Pomnik Ofiar Komunizmu, który wrzuciłem we wpisie powyżej, to miejsce pełne o wiele starszych pomników. Nie wszystkie były opisane, więc do końca nie wiedziałem czego dotyczą. Kilka z nich było ogrodzonych ze względu na zły stan, inne opuszczone i zapomniane jak chociażby ten ku pamięci poległych niemieckich żołnierzy w 1941 roku. Miejsce ogólnie fascynujące!

Na koniec oczywiście Muzeum Morza. Strasznie się cieszę, że tu przyszedłem. Warto było wydać 15 euro na bilet, aby pospacerować po ogromnej hali, którą Estończycy przejęli od Niemców w 1918 roku. Obecnie znajduje się tu właśnie to fascynujące muzeum, w którym na środku hali, stoi… prawdziwy okręt podwodny! Już nie mogę się doczekać pokazania Wam vloga z tego miejsca!

tallinn 1

Estonia powitała mnie chłodem i deszczem. Mam nadzieję, że tylko na początku, aby mi to potem wynagrodzić. Zobaczymy. Na zdjęciu Plac Wolności i Kolumna Niepodległości – pomnik ku pamięci walki Estonii o niepodległość w latach 1918-1920.

aneta

emiraty na sam koniec

Tak się kończy nasza azjatycka wyprawa. Na drugi dzień Wizzairem wróciliśmy do Emiratów. Z tego powrotu zapamiętam w sumie jedno: stojącą przy bramce do wykrywania niebezpiecznych przedmiotów muzułmankę. Ubraną w burkę, z zasłoniętą twarzą i widocznymi jedynie oczami. Stojącą z rozstawionymi szeroko rękami, sprawdzaną przez uzbecką celniczkę. Wiem, to ponownie stereotypy, ale w głowie pojawiają się te wszystkie obrazy z filmów jak Królestwo, czy serialu Homeland. W głowie słyszę wymowne słowa które wypowiada i… Nie, muszę wyrzucić to z głowy. Nic się nie stało, kobieta po chwili zabrała swój bagaż i poszła dalej. W samolocie było tak samo mało miejsca na nogi, niemowlaki krzyczały równie głośno, a perfumy były ponownie w niesamowitych promocjach. Emiraty również powitały nas niesamowitym upałem, a hotel z pokojem na 30 piętrze pozwalał zastanowić się nad wielkością AbuDabi. Sił już nie mieliśmy, starczyło jedynie na wieczorny spacer. Myślami byliśmy już w Polsce. Potem kolejny lot, straszne 6 godzin, które wydawały się wiecznością, i Katowice. Tam czekała na nas już Ola – żona Szymona. Wsiedliśmy do samochodu i pustymi drogami, przez niecałe 3 nocne godziny, pomknęliśmy do Warszawy. W zasadzie niewiele z tego pamiętam. Jedynie wyjechanie na autostradę… i Ursynów, gdzie wysiadał Robert. A potem ukochaną Pragę, cieszącego się psa, zaspaną Justynę i łóżko, za którym również tęskniłem.

samarkanda

samarkanda: portrety z bazaru

Wszystko czego tu doświadczamy, jeżeli chodzi o zabytki i miasto, jest podobne do tego, czego doświadczyliśmy w Bucharze i Chiwie. Tylko na jeszcze większą skalę. Jest oczywiście i miejscowy bazar. Jeszcze większy i jeszcze lepszy, niż ten w Chiwie. Pomimo że jest piątek, dla muzułmanów dzień wolny, tu są ogromne tłumy. Ludzie na szczęście tak samo otwarci, chociaż już nie tak wylewni w rozmowie. Za mną biegały jakieś dzieci, obserwujące jak nagrywam wszystko dookoła. Na słowo „Polsza” padało „Robert Lewandowski”. Lewandowski to taki drugi Papierz, chociaż nie wiem, czy nie pierwszy. Tylko raz zostanę zaskoczony kupując bilet do zwiedzania meczetów i medres na placu Registan. W kasie kobieta na wieść że jestem Polakiem, zacznie przywoływać Kopernika i Chopina. Acha, pamiętajcie, że tu finalną cenę się targuje. I to dość ostro, bez ceregieli. Ta wyjściowa zawsze jest za duża i jeżeli ją zaakceptujecie, będziecie uważani za kogoś bardzo dziwnego. Bo targowanie się to najważniejsza część kultury bazarowej w Uzbekistanie! Sprzedawcy to niezłe cwaniaki. Wykorzystywanie Lewandowskiego do wciśnięcia mi mieszanki herbat za 5$ było czymś normalnym. Pewnie potargowanie się zbiłoby tą cenę do 1$.

droga z buchary do samarkandy

2011 rok, Uzbekistan prezentuje mediom pierwszy w Azji Środkowej pociąg dużej szybkości, który będzie kursować między stolicą kraju Taszkentem a Samarkandą. Pociąg hiszpańskiej firmy Patentes Talgo trasę długości 344 km będzie pokonywać w 2 godziny i 10 minut. Dotychczas podróż na tej trasie trwała 3 godziny i 35 minut. Skład liczy osiem wagonów, w tym dwa pierwszej klasy. Pociąg otrzymał nazwę Afrasjab – jak nazywa się miejsce dawnej lokalizacji obecnej Samarkandy. Afrasjabem nazywano stolicę starożytnej Sogdiany. Trenami tymi kolejno władali Persowie, Arabowie, Turcy, Mongołowie, Uzbecy i Rosjanie.

Z dumą mogę powiedzieć, że się nim przejechaliśmy z Buchary do Samarkandy. I zapewne chcielibyście wiedzieć jak było, prawda? No więc nie, to nie jest Pendolino. Pendolino to inny komfort jazdy. Ta uzbecka wersja, pomimo że komfortowa, jest wciąż bardzo głośna. Nie ma tego spokoju, co w naszej polskiej wersji szybkiej kolei. Również obsługa to dwa różne światy. Fakt, są poczęstunki, ale płatne, i nikt o tym nie informuje. Zamawiając herbatę i tak dostaje się kawę, czego doświadczył Szymon. Na dodatek jakiekolwiek tłumaczenie, że przecież miał być czaj – to po rosyjsku właśnie herbaciany napar – nic nie dają. Pociąg jedzie jednak szybko, a toalety są bardzo czyste. Więc ogólnie jest na plus. Cena będzie dla was zaskakująca: za lekko ponad godzinę drogi zapłaciliśmy około 30 zł od osoby.