simple tings

digital camera polska (kwiecień 2018)

Ziemia, roślinność, natura i produkt. To wszystko w najnowszym numerze Digital Camera Polska (numer kwietniowy) razem z moim tekstem.

zdjęcia: Dawid Markoff
stylizacja: Justyna Szyszko / Diamond Dust Studio
producent: Adrian Norbert Cuper

backstage z sesji produktowej

Kawał dobrej roboty (aczkolwiek bardzo dziwnej) chyba odwaliliśmy z Justyną w Studio Baletowa. Wyszliśmy z mieszkania o 8 rano, a wróciliśmy o północy. Tyle godzin zdjęć dla marki ubraniowej Justyny.

digital camera polska (październik 2017)

W tym miesiącu postanowiłem, że zrobimy sesję produktową. W zamyśle miały powstać po prostu kolorowe zdjęcia ładnie doświetlonych butów, na kolorowych kartonach. Koncept ten jednak lekko się zmienił gdy w jednym z Warszawskich sklepów zobaczyłem wspaniałe buty z linii Pharrella Williamsa. Ich niewielka waga mnie zaskoczyła. Natychmiast pojawił się pomysł na tytuł sesji: lekkość.

Wróciliśmy z dwoma parami i zaczęło się planowanie jak ukazać wagę butów na zdjęciach. A gdyby tak zrobić je unoszące się nad tłem? Lewitujące pod różnymi kontami, kompletnie nie przejmujące się przyciąganiem ziemskim?

Całość oczywiście w październikowym numerze Digital Camera Polska razem z moim tekstem jak wykonałem sesję (światło, lewitujące buty itp). Polecam!

zdjęcia: Dawid Markoff
kierownik produkcji: Diana Jurczenko

ring flash

sony dsc-p9

Sony, mój pierwszy aparat cyfrowy. Kupiłem go chyba w 2002 roku. To była pierwsza rzecz, na którą uzbierałem pieniądze w swojej pierwszej pracy po szkole średniej (agencji interaktywnej, chociaż wtedy mówiło się na to jakoś inaczej). Kosztował z 4 tysiące, co wtedy równało się prawie 3 moim pensjom. Istne szaleństwo! Kupienie go było oczywiście niezłym wyzwaniem, bo nie było tak, że wchodziło się do sklepu i po prostu kupowało. Trzeba było go zamówić, trochę czasu poczekać… Na szczęście agencja, w której pracowałem, miała dobre kontakty z niedalekim Centrum Sony, więc udało się go kupić w miarę szybko (te dobre kontakty zaowocowały zresztą tym, że miałem i telewizor i wieżę również od Sony – ale to długa historia, już nie na tego bloga;).

Pamiętam pierwsze zdjęcia, które nim zrobiłem – makro jakiś kwiatków i zdjęcia twarzy od lustra w łazience (wtedy nie było jeszcze selfie). Tych drugich zrobiłem nim zresztą chyba najwięcej. Wciąż je mam! Oczywiście na tym nie poprzestałem – to nim stawiałem swoje pierwsze kroki w portrecie i ogólnie fotografii osób. Niezbyt udane, chociaż na PLfoto (był kiedyś taki znany serwis) dostały sporo wysokich ocen – ale wtedy chyba każdy miał tam takie noty;). To nim fotografowałem pierwsze w życiu wakacje za granicą – we Włoszech. Strasznie miło to wspominam…

Ale wracając do samego aparatu to nie sądziłem, że go jeszcze mam. Prawdę mówiąc to całkowicie o nim zapomniałem. Kilka dni temu, będąc w rodzinnym domu, dokopałem się do jakiegoś starego pudła. I tam go znalazłem. Razem z łądowarką, baterią (którą jednak musiałem na dniach wymienić) i kartą pamięci – oszałamiającą, bo aż… 128MB!

W czasach, gdy wszyscy wracają do starych Zenitów, ja wracam do starego aparatu cyfrowego. I mam zamiar zrobić nim od czasu do czasu kilka zdjęć! Tymczasem na szybko Krysia z tego Soniaka:

Jak widać, wciąż daje radę! Nawet flash po 14 lat wciąż dobrze doświetla.

To był mój pierwszy i przez długi czas jedyny aparat cyfrowy. Na poważnie zacząłem interesować się fotografią dopiero w 2006 roku, gdy dobrałem się do domowego Zenita 12XP. Potem średni format, cyfrowe lustro Canona… Czyli już sama nuda:)