opuszczone baseny klubu skra

Opuszczone baseny klubu Skra na Polu Mokotowskim. Kiedyś odwiedzane przez całe rodziny, teraz pełnią rolę śmietniska dla pobliskiego baru. Na zdjęciu Paweł Hajnos.

markoff.pl

Nowy rok, czas na trochę zmian.

Od dawna chodziło mi po głowie zebranie większości moich stron/serwisów pod jednym indexem. Tak, aby każdy mógł zapoznać się ze wszystkimi moimi rzeczami. Nie mogłem jednak znaleźć na to chwili wolnego czasu… aż do czwartku:) Tak więc już jest, już działa. Może nie wszystko jeszcze tak jak powinno (strona nie jest responsywna), ale to się z czasem zmieni.

Zapraszam: www.markoff.pl

* * *

O rany, zaczynam jednocześnie 9 rok prowadzenia tego bloga!

2013/2014

To był dobry rok jeżeli chodzi o fotografię . W końcu odżył ten blog, pojawiło się sporo nowych wpisów, zrobiłem kilka fajnych sesji zdjęciowych… To był również rok fotografii mobilnej – po raz pierwszy zrobiłem więcej zdjęć (tych fajnych:) telefonem, niż lustrzanką. Wygoda, jakość zdjęć i to, że telefon jest zawsze pod ręką sprawiło, że fotografowanie nim stało się dla mnie czymś naturalnym i codziennym.

Postanowienia na 2014? Brak. Mam po prostu zamiar fotografować i blogować tak, jak w tym mijającym 2013 – wtedy, kiedy będę miał ochotę pokazać coś, co uważam za ciekawe.

Szczęśliwego Nowego 2014 Roku!:)

mglista środa

Monotematycznie, ale nic na to nie poradzę.

zza szyby

Jadę. Zza szyby widzę gęstą mgłę, lasy, jakieś małe wsie… Aż chciałoby się złapać aparat i wysiąść. Niestety, nie mam na to czasu, ale obiecuję sobie, że w końcu go znajdę. Na mgłę, pola i te lasy…

na sam koniec

Postanowiłem, że wrzucę jeszcze trzy zdjęcia z Białorusi: dwa z Mińska i jedno z Linii Stalina. Bardzo lubię tego typu rzeczy i teraz trochę żałuje, że nie zrobiłem tego więcej…

brześć, terespol, warszawa

Środa, wstajemy z samego rana. Za oknem ciemno, wieje wiatr. Pakuję się z myślą, że jeszcze dziś będę w Warszawie – w końcu wyśpię się we własnym łóżku. Z drugiej strony chciałbym tu jeszcze zostać chociażby te 2-3 dni, poczuć to miasto bardziej, popatrzeć na ludzi, odwiedzić te wielkie blokowiska…

Podróż do Brześcia mija bardzo szybko – w przedziale mamy wygodne łóżka, jest ciepło i gra białoruska muzyka. Brześć wita nas mżawką. Mamy niecałe dwie godziny, więc idziemy wydać resztę białoruskiej waluty. W jednym ze sklepików kupujemy 17 batoników – kasjerka patrzy na nas z lekkim uśmiechem.

W dużej sali dworca czekamy na odprawę. Jacyś mężczyźni upychają kartony papierosów, jakaś kobieta pyta, czy nie przewieziemy dwóch paczek. „Niet, niet, niet!” – trzeba to powtórzyć kilka razy, aby w końcu dała spokój. Miły uśmiech białoruskiej celniczki i możemy iść do pociągu.

Po chwili jesteśmy już w Terespolu – przełączamy się na polskie sieci, uruchamiamy internet. Wychodzi słońce, robi się ciepło. Idziemy na herbatę i cieszymy się, że jesteśmy już w Polsce.

Warszawa wita nas późnym wieczorem. Widok oświetlonego Stadionu Narodowego, grająca muzyka, tłumy ludzi… Jesteśmy u siebie!

* * *

W podróży towarzyszył mi Robert Danieluk:
robertdanieluk.com
Oprowadzał nas Sergiusz (wielkie dzięki!):
twoserge.fotolog.pl