albania, dzień 2: durrës

Albania to kraina Mercedesów. Serio, ja w to nie wierzyłem. Przed wyjazdem przeczytałem, że 80% samochodów w tym kraju to właśnie Mercedesy. Jeżeli chodzi o Durrës to może nie 80, ale z całą pewnością z 60% już tak. Naprawdę, są wszędzie. Na ogół te stare, ale i nowych też nie brakuje. Tak chodząc i widząc te drugie myślę sobie, z jaką zawiścią patrzą na nie właściciele tych starszych… Nawet jak mija nas dostawczy Ford to jest bardzo prawdopodobne, że gdzieś będzie miał doklejony znaczek Benza, lub chociażby naklejkę.

Ten dzień przeznaczyliśmy głównie na obijanie się i powolne spacerowanie. No i leżakowanie na plaży nad Adriatykiem. Jednak coś tam już widzieliśmy i jakieś zdanie o tej miejscowości już mamy, a zapewne i o samej Albanii. No miasto, a i zapewne kraj, totalnego chaosu. Brudu, nieładu… I totalnego wyjebania na wszystko, co związane z czasem. Markety wypełnione pustymi półkami, a jak już coś mające to z powyłączanymi światłami, mroczne tak bardzo, że aż chce się wyć i krzyczeć ze smutku…

To również kraj podróbek! Na każdym kroku kupicie tu Adidasa, Nike, Reeboka, File, CK, Versace… Nie no, jest naprawdę wszystko. Do tego, już chyba nie podrabiane, ogromne misie. Tuż przy plaży, bo przecież nie ma nic lepszego, jak ogromny pluszak na leżaku obok.

I psy, bezdomne psy. Są ich tu gromady, wałęsające się bez celu, jak i wszyscy ludzie w tym mieście. Smutne, wygłodniałe, strachliwe od ciągłego przepędzania… Ludzie krzyczą na nie, gonią z każdego wolnego skrawka cienia. A one, niezmordowane, wciąż wracają. Jak bardzo jest mi ich żal…

albania, dzień 1: hej albanio, hej durrës!

Dolecieliśmy! Hej Albanio, hej Durrës! Na pierwszy rzut to małe miasteczko/kurort nad morzem. Obrzydliwy, odstraszający, kiczowaty, dla mnie dzięki tym cechom wspaniały!

czas na albanię!

Czas na kolejną wyprawę – tym razem Albania! Jutro wylatujemy i kierujemy się do Tirany, a stamtąd do Durrës gdzie mamy pierwszy nocleg z pięknym widokiem na morze. Potem sama Tirana. W planach jest jeszcze m.in. Szkodra, ale to zobaczymy na miejscu. Albania to moje marzenie od bardzo dawna. Będą zdjęcia, będą i filmy (GoPro z kilogramem baterii i kartami pamięci już spakowane!).

W międzyczasie zapraszam na:
instagram.com/emefef

Tam na bieżąco będę starał się wrzucać zdjęcia jak i krótkie klipy na insta stories z wyprawy. Wszystko oczywiście w miarę dostępności internetu, a z tym niestety nie wiem jak tam jest. Trzymajcie kciuki!

* * *

Jeżeli macie chwilę, to zapraszam na Youtube.
Tam znajdziecie kilka filmików z moich poprzednich wyjazdów:
youtube.com/dawidmarkoff

mediolan na grey

Klasycznie już wrzuciłem trochę zdjęć z Mediolanu na Grey. Wszystko oczywiście tylko i wyłącznie w odcieniach szarości! Zapraszam do oglądania:

markoff.pl/grey

mediolan, dzień 3

Czwartek. Dziś wracamy do Warszawy. Cieszy mnie to, bo Mediolan nie jest raczej miastem dla mnie. Czuję się zmęczony tym miastem, poirytowany, momentami mocno zniesmaczony… Nie chcę już tu wracać. Spakowani zostawiamy plecaki na dworcu kolejowym i ruszamy na ostatni spacer. Najpierw, mając fajne światło (w końcu mocne słońce i błękitne niebo!), spacerujemy po prostu po ulicach miasta.

Ten mężczyzna stał tak i chciał złapać taksówkę. Nie udało mu się, więc przeszedł zrezygnowany na drugą stronę. Przypominał mi bohaterów z włoskich filmów kryminalnych z lat 90 – prokurator walczący z Neapolitańską mafią.

Tak, pojechaliśmy zobaczyć cmentarz. Nie dlatego, że lubimy cmentarze, ale dlatego, że jest to cmentarz wyjątkowy. Ogromny, pełen wielkich grobowców, często wręcz przepełnionych kiczem, umiejscowionych pomiędzy grobowcami zabytkowymi, pięknie zaprojektowanymi… Cimitero Monumentale di Milano to miejsce pochówku wielu znanych Włochów i Mediolańczyków, osób zasłużonych dla kraju, różnego wyznania (część centralna to katolicy, część prawa to Żydzi, część lewa to ateiści).

Panuje przeogromny upał, a my spacerujemy pomiędzy tymi monumentalnymi grobowcami. Jesteśmy na tym olbrzymim cmentarzu chyba sami, nie licząc kilku porządkowych, sprzątających wybrane grobowce. Ćwierkające ptaki, cisza, kojące cienie… Klimat tego miejsca w taki dzień jest niesamowity, to muszę przyznać. Spacerujemy z 3 godziny.

Samolot mamy o 21, oczywiście opóźniony. Cały ten wyjazd do Mediolanu jest dziwny. Cieszę się, że wracam do domu. We wrześniu czeka nas wspaniała Albania, nie mogę się już jej doczekać!

mediolan, dzień 3: milano centrale

Milano Centrale – największy dworzec kolejowy Mediolanu i jeden z największych w Europie. Obsługuje około 330 tys. pasażerów dziennie. Został oficjalnie otwarty w 1931 roku w celu zastąpienia starego dworca, który stał przy Piazza della Repubblica i był niewystarczający z powodu zwiększonego ruchu kolejowego.

Projekt z 1912 roku Ulisse Stacchini był wzorowany na Union Station w Waszyngtonie. Fasada ma 200 metrów szerokości, 72 m wysokości i była rekordowa na ówczesne czasy kiedy to została zbudowana. Za fasadą, biegnie równolegle „Galleria delle Carrozze”. Stacja nie ma określonego stylu architektonicznego, ale jest to mieszanka różnych stylów, w tym secesji i Art déco, ale nie tylko. Czasami styl ten definiowany jest jako assyryjsko-mediolański. Wielkie przestrzenie publiczne stacji (hala peronowa, hala główna) przypominają monumentalną rzymską architekturę, pomimo wyraźnych monumentalności są wykonane ekonomicznie: szczyty ścian są dekorowane betonem, który naśladuje okładziny marmurowe w dolnej części.

Dworzec jest zawsze pełen ludzi oraz sklepów. Jednak jeżeli będziecie w Mediolanie to wpiszcie sobie to miejsce jako punkt, który musicie zobaczyć. Tuż obok znajduje się metro, więc bardzo łatwo tu dojechać z różnych rejonów miasta.

mediolan, dzień 2

Dzielnica finansowa Mediolanu dobrze wyglądała jedynie na zdjęciach w internecie. Na żywo nie robi to już wrażenia. Upał jak cholera, ale trochę tu spacerujemy. Plus jest taki, że jest tu zadziwiająco mało osób. Z daleka widzimy już Bosco Verticale – cel naszego przyjechania tu metrem.

Bosco Verticale (Pionowy las) to para mieszkalnych wieżowców w dzielnicy Porta Nuova, znajdujących się między ulicami: Via Gaetano de Castillia i Via Federico Confalonieri, w pobliżu stacji kolejowej Milano Porta Garibaldi. Wieżowce mają wysokość, odpowiednio: 111 metrów i 76 metrów. Rośnie na nich ponad 900 drzew (odpowiednio 550 na pierwszej i 350 na drugiej wieży) na powierzchni 8900 metrów kwadratowych specjalnych balkonów, tarasów i dachów.

Wyglądają fajnie. Można odpocząć na trawie, napić się obok kawy i popatrzeć na te pełne zieleni konstrukcje. Bardzo fajne miejsce, może również nie robiące takiego wrażenia jak na zdjęciach w internecie, ale tu jest o wiele fajniej, niż w biznesowej dzielnicy Mediolanu. Polecam.

Arco della Pace (Łuk Pokoju) to łuk triumfalny, znajdujący się niedaleko Castello Sforzesco w Mediolanie. Jego budowę rozpoczęto w 1807 r., kiedy miasto znajdowało się pod rządami Napoleona. Wyznacza miejsce, gdzie znajdowała się brama i z którego przez Alpy prowadziła droga z Mediolanu do Paryża. Dawna brama była częścią rzymskich murów Mediolanu. Wówczas nosiła nazwę Porta Giovia (Brama Jowisza). W średniowieczu została przeniesiona na północ, w miejsce, które jest obecnie zajmowane przez Zamkek Sforzów. Na łuku znajdują się sceny przedstawiające kilka ważnych wydarzeń z historii Mediolanu. Ma on 25 m wysokości i 24 m szerokości. Zdobią go płaskorzeźby, rzeźby i kolumny korynckie. Są one wykonane z różnych materiałów, w tym z marmuru, brązu czy drewna. 8 czerwca 1859 roku tutaj właśnie odbył się triumfalny wjazd do miasta Napoleona III i Wiktora Emanuela II.

Miejsce bardzo fajne, niestety my przyszliśmy tu dość późno, przez co nie było tego efektu „wow”, który robi tu podobno zachodzące słońce. No trudno. Pomijam już fakt, że ponownie natrafiliśmy na rzecz w remoncie:) Na placu przed Łukiem ludzie ćwiczą, tańczą, bawią się… Za łukiem są restauracje, gdzie wieczorami jest bardzo dużo osób. No i jeżdżą tędy stare, zabytkowe tramwaje (przejazd jednym z takich tramwajem nagrałem, więc znajdzie się wkrótce w kolejnym odcinku z Mediolanu).