miło cię widzieć

Zabrałem nowy aparat (Fujifilm X100s), statyw i pojechałem na Most Gdański sfotografować neon Miło cię widzieć, który wygrał w konkursie zorganizowanym przez Muzeum Neonów. Pogoda niestety nie dopisała (dopadła mnie burza), ale jeszcze tam wrócę!

Dla osób nie wiedzących o co chodzi: autorem projektu jest Mariusz Lewczyk. W maju ubiegłego roku neon Warszawskie Słoiki wygrał konkurs Muzeum Neonów i RWE. Na początku września jeden z internautów poinformował jednak organizatorów, że głosy, na projekt Warszawskie Słoiki, oddawane w jednym z serwisów społecznościowych, były kupione. Okazało się, że 1900 głosów jest nieważnych – projekt zdyskwalifikowano, a zwycięzcą ogłoszono neon Miło cię widzieć.

Samym aparatem jestem zafascynowany! Czegoś takiego mi właśnie brakowało: małego, ale z jakością lustrzanki. Kompakty mi tego nie dawały, iPhone to tylko telefon (ze wszystkimi swoimi ograniczeniami optycznymi), a piątka Canona z szerokim szkłem jest po prostu za duża i za ciężka do częstego noszenia. No i ten wygląd… przypomina mi Leicę czy też Ricoha 35 ZF, którym zrobiłem swego czasu sporo rolek. Co tu pisać, po prostu zakochałem się w nim:) Dla mnie jest to największa zmiana od 2008 roku, gdy przesiadłem się z fotografii analogowej na cyfrową. To odmieni wszystko.

na wystawie

Zatrzymują się, przyglądają, odchodzą.

* * *

To już 70 lat od wybuchu Powstania Warszawskiego. Cześć i chwała bohaterom! Nowy aparat, ale o tym w kolejnym wpisie za kilka dni (na chwilę obecną powiem tak: mega!). Miasto 44 na pokazie przedpremierowym na Stadionie Narodowym + owacje na stojąco dla obecnych uczestników walk sprzed 70 lat – niesamowity klimat. Żar lejący się z nieba i wyprawa na Bródno do parku. Stacja Mercedes – jedno z moich ulubionych miejsc w Warszawie, tak jak i te złote rzeźby przed PKiN. Kopiec Powstania Warszawskiego i zdjęcie, które zrobił mi Szymon (widoczny zresztą na zdjęciu przy szybie). Deptak w Lublinie i jakaś katapulta (niestety, nie działająca;). No i to najlepsze jajo na Grochowie! Na sam koniec niesamowita sala weselna, self w windzie PKiN oraz Krysia i jej błyskotki.

kopiec powstania warszawskiego

„Kopiec Powstania Warszawskiego usytuowany jest po południowej stronie ulicy Bartyckiej. Dawniej na mapach opisany jako Kopiec Czerniakowski. Usypany z gruzów zniszczonych w 1944 r. dzielnic Warszawy. Przez wiele lat kopiec był zapomniany i zaniedbywany. W roku 2004 z okazji 60. rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego uporządkowano szczyt kopca i zbudowano schody umożliwiające wygodne dojście od ul. Bartyckiej. Ze szczytu kopca można podziwiać panoramę Warszawy.„

słoneczny dzień

Słoneczny dzień, sobota. Zrobiłem Krysi kilka zdjęć na bloga.

krysia pokryta ziarnem

Jedno z tych zdjęć, które powstają w przerwie pomiędzy stylizacjami. Często pstrykam je na luzie ze świadomością, że i tak nigdzie ich nie opublikuję…

the burning city

Płonące miasto z Mostu Poniatowskiego. Tak mi się skojarzyły te rozmazane w tle budynki… Piękny zachód słońca to był, ale się z Michałem spóźniliśmy (ja nawet nie miałem aparatu, bo gdy Michał zadzwonił z „ale chmury! Chodź na Poniatowski”, ja właśnie szedłem do sklepu po kolację:).

intraco

Intraco I – jeden z pierwszych w Warszawie drapaczy chmur.

Gmach został zbudowany w latach 1973–1975 przez szwedzką firmę BPA Byggproduktion AB. Zaprojektowany przez szwedzkiego architekta Petera Diebitscha jest typowym późnomodernistycznym biurowcem, pozbawionym indywidualizmu. Posiada pryzmatyczną bryłę ściany i ciemnozieloną lustrzaną ścianę kurtynową. Zastąpiła ona w 1998 oryginalną elewację ceramiczną wykonaną według projektu Mirosława Duchowskiego, ze względu na jej zużycie. Intraco ma 138 metrów wysokości i 39 kondygnacji.

W latach 1975–1978 Intraco I był najwyższym biurowcem Warszawy.

* * *

Z nudów wybrałem się na Stadion Narodowy, a potem na Plażową na dobre zimne piwo. Centrum Nauki Kopernik z miejsca, w którym robiłem sesję zdjęciową. Pyszna kawa i jeszcze lepsze ciastka w Green Caffè Nero, które powoli staje się moim ulubionym miejscem.