serbia i macedonia, dzień 9: belgrad – warszawa

Piątek.

Dzień powrotów. Rano dostaję link do artykułu o mojej wyprawie do Skopje w lokalnym serwisie. Fajnie! Ogarniamy się i wyruszamy na lot jako busikiem linii A1. Jesteśmy na styk! Samolot na szczęście klasycznie ma małe opóznienie, więc siedzimy w środku i czekamy przy pasie startowym. Lot trwa godzinę i trzydzieści minut. Warszawa, dom. Polska!

To była fajna wyprawa, chociaż męcząca. Czuję jednocześnie spory niedosyt – mam wrażenie, że bardzo mało zobaczyłem… Cóż, może kiedyś tam jeszcze wrócę.

* * *

Klasycznie już wrzucam po takich wyprawach trochę muzyki. Tym razem bardziej taki bałkański przekrój, bo na tamtejszych kanałach leci muzyka i serbska i chorwacka i macedońska i albańska… Te kawałki leciały praktycznie non stop.

serbia i macedonia, dzień 8: skopje – belgrad

Czwartek.

Rano ruszamy na dworzec kolejowy. Na gapę autobusem linii numer 5, bo nie wiemy jak kupić tu bilet. Na dworcu kupujemy Euro, a za resztę jakieś drobne rzeczy jak batoniki i wodę. Przy autokarze totalne zaskoczenie, bo płaci się za bagaż. Bilet prawie 90 zł, a kierowcy trzeba dać kilka zł za bagaż! Nosz kurwa, trzeci świat. Krzyczy coś, drze się. Coś na szczęście znajdujemy. Chcemy jak najszybciej opuścić ten dziwny kraj…

Nie ma tak super, w połowie drogi zatrzymujemy się w jakimś miasteczku. „Drugi autobus” mówi do nas kierowca. Ja pierdole, drugi? Czyli przesiadka. Pokazujemy bilety, już by najchętniej pobrali kasę, ale chyba już nie mogą. Dobre jest to, że standard autokaru minimalnie wyższy – jest więcej miejsca. Oby do Belgradu!

W między czasie dostaję maila z jakiegoś lokalnego dziennika w Skopje. Chcą, abym napisał kilka słów o sobie, o wyprawie do Macedonii i podesłał kilka zdjęć. Super! Zabieram się do pisania.

Granica!

Wszyscy muszą wysiąść, celnicy sprawdzają autokar. Przechodzimy pieszo przez punkt kontrolny i siadamy na krawężniku parkingu. Robert robi mi zdjęcie… Jest radość, że ponownie jestem w Serbii.

Belgrad. Na miejscu pozostaje nam dostać się do hotelu i odpocząć. Nie mamy ochoty na nic innego! Zmęczyła mnie ta wyprawa.

Wieczorem spełnia się nasze marzenie: Big Tasty! Przy każdej naszej wyprawie na wschód zachodzimy do McD właśnie na tą kanapkę. Jest ona tu wszędzie, tylko w Polsce jej nie ma. Jednak jak przyjechaliśmy do Belgradu, to nigdzie jej nie było. Ale jak wróciliśmy z Macedonii, Bog Tasty się pojawił! Tak, jakby Serbia chciała nam wynagrodzić ten cały dzień…

serbia i macedonia, dzień 7: skopje

Środa.

Drugi dzień, plan podobny: przed siebie. Najpierw idziemy zobaczyć stadion piłkarski. Niestety wejść nie można, a z zewnątrz wyglada jak połączenie starego stadionu tysiąclecia, bazaru, ulicy pełnej sklepów z używanymi telefonami i żelaznej kopuły stadionu. Masakra. Zamiast tego fotografuję jakiś budynek przy stadionie z politycznymi ilustracjami – jest Merkel, Putin, chyba Erdogan…

Dochodzimy ponownie do centrum. Przysiadamy pod mostem nad brzegiem Warty. Odpoczywamy, upał jakby było 30 stopni. Patrzę na to miasto, na ten jeden wielki plac budowy. Taka jest Macedonia.

Potem idziemy do Muzeum, w którym jest wystawa dotycząca trzęsienia ziemi w Skopje w 1963 roku. Polska odbudowała tu wtedy ponad 60 domów. Wśród eksponatów rownież Trybuna Ludu z informacją o trzęsieniu. Robi to wszystko wrażenie!

Potem jeszcze budynek poczty, który przełożyliśmy wczoraj na dzisiejszy dzień. Fajny! Chyba w połowie opuszczony, a w połowie czynny (chociaż te połowy niczym się nie różnią, tak samo zniszczone).

Powoli wracamy do mieszkania.

Wieczorem wracamy. Już na pełnym luzie, bez plecaków, z aparatem w kieszeni kurtki. Nocą jest to całkiem fajnie, chociaż pusto. Idziemy do tureckiej części – trochę z obawami, ale jest całkiem ok. Nie udaje się nam zamówić tureckiej herbaty, ale wypijamy przynajmniej piwo i colę. Potem wracamy. Nad miastem góruje wielki krzyż. Świeci. Góra jest pozbawiona jakichkolwiek świateł, więc w nocy ów krzyż wygląda tak, jakby lewitował.

Zmęczyło mnie to miasto, chcę już wracać do Serbii. Chciałbym tu jednak jeszcze przyjechać, bo czuję lekki niedosyt…

serbia i macedonia, dzień 5: belgrad – skopje

Poniedziałek.

Wstajemy o 5:20 rano. Śniadanie, pakowanie i w drogę. O 7 rano mamy się spotkać z kolesiem jadącym do Skopje w Macedonii. Ma dwa wolne miejsca. Jedziemy na miejsce starym tramwajem pamiętającym jeszcze chyba lata 30 ubiegłego wieku!

Ilcho, bo tak ma na imię, jest trochę spóźniony. Z nami jedzie jeszcze jakaś dziewczyna z Macedonii. Fajny klimat. Po drodze zatrzymujemy się na kawę, rozmawiamy o Polsce, Bałkanach…

Po 5 godzinach jesteśmy w Skopje. Żegnamy się i idziemy szukać autobusu. Dworzec jest straszny! Przerażająco straszny. Ludzie dziwnie na nas patrzą, pewnie rzucamy się w oczy przez nasze plecaki. Autobusy komunikacji miejskiej wyciągnięte żywcem z Londynu – pewnie podarowane biednej Macedonii w prezencie. Wsiadamy do jednego z nich. Nie ma tu kultury, ludzie pchają się zanim ktoś zdąży wysiąść. Wysiadamy wcześniej i postanawiamy przejść resztę pieszo.

To miasto to chaos! Mieszkanie wynajęte przez AirBNB jest naprawdę super. Zostawiamy rzeczy i idziemy szukać kantoru oraz punktu z kartami SIM. Gdy już wszystko mamy, można skoczyć na coś do jedzenia. Wbrew pozorom, wszystko załatwia się tu bardzo szybko. Fajnie!

Jutro będzie dobry dzień!

serbia i macedonia, dzień 1: warszawa – belgrad

Dobra, czas na relację z Serbii i Macedonii!

* * *

Czwartek.

Co za kolejki do odprawy na lotnisku! O rany. No ale jakoś dajemy radę, teraz pozostaje czekać na samolot. Ten jednak jest opóźniony o 30 minut. Szybki BigMac i wracamy… a tam kolejne opóznienie. Cholera, czy my dziś stąd wylecimy?! No ale w końcu się udaje, wchodzimy na pokład, startujemy. Za godzinę i 20 minut będziemy w Belgradzie. Za nami jacyś tryglodyci z Polski, ale Pepsi z lodem poprawia humor.

W Belgradzie ponad 20 stopni! Autobusem A1 jedziemy do mieszkania, w którym mamy nocleg na najbliższe 4 dni. Kierowca to jakiś szaleniec – przez całą drogę gada sam do siebie, gdzieś wskazuje… Ale dojeżdżamy. Mieszkanie jest małe, ale daje rade. W pobliżu mamy sklepy, kafejki, bary… Jest dobrze!

W pobliskim sklepie nie rozumiemy ani słowa. Ale nauczyłem się 'dziękuję’ po serbsku – po prostu 'hvala’. Działa, smutna ekspedientka odwzajemnia się uśmiechem. Dziś już nie mamy ochoty na nic więcej, jak herbata i ciastka. I serbskie kanały muzyczne!

wróciłem. ach, cóż to była za wyprawa!

Wróciłem! Ach, cóż to była za wyprawa. Co najważniejsze, zmieniły nam się w połowie plany. Chcieliśmy jechać do Bośni i Hercegowiny, a pojechaliśmy do Macedonii. I to był dobry wybór! Macedonia, a zwłaszcza stolica, to istny stan umysłu. Nie do opisania bez zdjęć… Od jutra powoli zabieram się za te wykonane X100S.

Na koniec duży serwis ze stolicy Macedonii, który napisał o mojej wyprawie do Skopje! Nie wiem czy coś z tego zrozumiecie, ale piszę tam o sobie, o wrażeniach z pobytu, o tym co mi się podoba, a co nie…

Skopjeinfo.mk: Давид од Полска раскажува: Скопје е град на убави градби, силно сонце и сообраќајна некултура→

niebo

Dzieje się tak dużo, a będzie się dziać jeszcze więcej… Momentami nie pamiętam nawet własnego imienia. Ale lubię to! Bardzo.

NIEBO, uwielbiam to miejsce! Bardzo fajny klimat. Wychodzę z PKiN, a tam istny ostrzał. Nie wiem nawet z jakiej okazji… Klasycznie już selfie w pałacowej windzie. Dziewczyny z Mango Models były super, Julia dopisała info o swoje imienniczce „Julia jest fajna, można ją brać!”. No i wspomniane dziewczyny i zdjęcia, które robiłem tym razem we wnętrzach Akademii Fotografii. Wkrótce publikacja. Dobry mandarynkowy sok i obróbka moich zdjęć dla Rimmela. Ostatnio mam istną fazę na NBA – oglądam nałogowo. Wkłady do Instaxa gotowe, zapowiada się polaroidowa wiosna. Na koniec trochę zdjęć z sesji dla Rimmela w klubie NIEBO. Super dziewczyny, super klimat!

U mnie ostatnio Dzień Świstaka – cały czas ta sama winda.

Za tydzień będę już daleko na południu Europy:)