moskwa, dzień 5

Sobota.

Dziś postanawiamy wstać z samego rana, ogarnąć się i ruszyć na Plac Czerwony, aby zobaczyć samego Lenina. Dosłownie! Pod Mauzoleum jesteśmy prawie pierwsi – przed nami tylko jacyś komuniści z Włoch, oraz rodzina z Chin (a może z KRLD?). No nic, czekamy, jeszcze 50 minut…

Ogólnie to jest tak, że nie można wielkiego wodza fotografować. A zanim się do Mauzoleum wejdzie, kawałek wcześniej stoi bramka do wykrywania metalowych elementów. Dodatkowo wszystkie plecaki są dokładnie sprawdzane. Nic dziwnego, w historii miało miejsce już kilka zamachów na Mauzoleum – m.in. w 1959 roku jeden ze zwiedzających rzucił w sarkofag młotkiem i rozbił jego osłonę. Miały też miejsce dwa zamachy bombowe – w 1967 roku i 1973 roku.

Po wejściu do samego budynku z ciałem Lenina, przejście obok sarkofagu trwa może z 30 sekund. Sam Lenin jest wręcz na wyciągnięcie… dwóch dłoni. No ok, może pięciu. Rozumiem już ten zakaz zdjęć – po prostu gdyby ludzie zaczęli robić zdjęcia, przejście każdej grupy trwałoby o wiele dłużej. A wierzcie mi, w godzinach odwiedzin przychodzą tu tłuuuuuuumy!

Kiedyś leżał tu również pochowany Stalin. Obecnie przeniesiono go na tyły Mauzoleum do alejki, gdzie są nagrobki wszystkich zasłużonych dla Związku Radzieckiego. Wszystko to robi na mnie ogromne wrażenie. Z jednej strony jest to przerażające, że od czasu śmierci Lenina (21 stycznia 1924 roku) wystawia się jego zwłoki na pokaz. Z drugiej fascynuje to, jak ludzie reagują na jego widok. Płaczą, znoszą kwiaty…

Powoli idziemy dalej… kolejny punkt: ogromny Robotnika i kołchoźnicy autorstwa Wiery Muchiny. To konstrukcja złożona z wykonanych z nierdzewnej stali chromoniklowej dwóch figur – kobiecej i męskiej, trzymających nad głowami sierp i młot. Rzeźbę określono wzorcem socrealizmu w Wielkiej Encyklopedii Radzieckiej, jest też symbolem rosyjskiego (dawniej radzieckiego) studia filmowego Mosfilm.

No dobra, czas na kolejny punkt dzisiejszego dnia: Muzeum Kosmonautyki. Takie trochę Centrum Kopernika, ale związane tylko i wyłącznie z podbojem kosmosu. W niedalekiej odległości od Muzeum stoi ogromna rakieta Wostok-1. Fajna jest, chociaż nie aż tak ogromna jak na zdjęciach. Obok niej stoi kilka samolotów, w tym chyba Su-27. W tle jakiś budynek z rzeźbami… Taki trochę militarny Disneyland.

Przed wejściem jeszcze jeden pomnik. Ten jest naprawdę super! W środku tłumy nieziemskie, w większości wycieczki szkolne. Jest tak fajnie, że zapominam o aparacie. Fotografuję telefonem (zapraszam na Instagram), ale przez większość czasu po prostu zwiedzam. Znajdujemy również i polski akcent – gablotę poświęconą Hermaszewskiemu, jedynemu Polakowi, który poleciał w kosmos.

Niesamowity dzień, czujemy go mocno w nogach. Jesteśmy piekielnie głodni i chce się nam pić. Czas zrobić zakupy (obowiązkowo rosyjskie pierożki) i powoli wracać do mieszkania. Tam wieczorem czas na piwo i jakieś rosyjskie kino.