odessa

PIĄTEK.

Wstajemy o 8. Planowaliśmy o 7, ale zapomniałem przestawić godzinę w telefonie w związku z inną strefą czasową. Konserwa, herbata i wychodzimy. Kierujemy się na plażę. Dziś jest piękna pogoda – słońce i błękitne niebo. Tylko ten zimny wiatr doskwiera, ale da się z tym żyć.

Plaża w taką pogodę robi niesamowite wrażenie. Kolor Morza Czarnego urzeka – jest zielonkawe, a woda przy brzegu bardzo czysta. Chłoniemy, fotografujemy, obserwujemy. Gdzieniegdzie kąpią się jeszcze jacyś ludzie. My brzegiem idziemy powoli w kierunku portu.

Dochodzimy aż to Hotelu Odessa. Jest ogromny, w typowej dla Odessy architekturze. Od morza wieje mocny wiatr. Zachodzimy na kawę i ciastko. Smaczne i niedrogie.

Schody Potiomkinowskie to coś dla Roberta. Ja bardziej zainteresowany jestem obecnymi do okoła ludźmi. Ignorujemy nagabujących nas obywateli jakiegoś dziwnego świata, którzy stoją z żywymi orłami i idziemy dalej ku centrum miasta. Chyba można je tak określić, a może i nazwać deptakiem? Tak, tu jest zdecydowanie ładniej. Są odnowione kamienice, jest McDonald’s, sklepy Hugo Bossa czy Versace… jednym słowem Europa. Wystarczy jednak wejść do przypadkowej bramy, aby ten czar prysł. My to robimy i tam chyba podoba się nam nawet bardziej.

Dochodzimy do dużego bazaru. Cześć jest odkryta, część nie. Jedzenie i ubrania. Bardzo dużo jedzenia i bardzo dużo ubrań. Śmierdzi rybami, serami, mięsem – większość wystawiana bez chłodzenia. Szybko stamtąd uciekamy.

W planie mamy jeszcze raz Morze Czarne, tym razem jednak w drugim kierunku. Wsiadamy w tramwaj linii nr. 5. „Dwa, spasiba” i jedziemy. Ale coś się nam chyba pomyliło, bo kończymy na końcowym w przeciwnym kierunku do zamierzonego. 2 minuty postoju i tramwaj rusza ponownie. Kobieta od biletów chce nas wygonić z tramwaju gdy pokazujemy jej kupione kilka minut temu bilety. Końcowy = nowe bilety. Udajemy głupa i wysiadamy przystanek dalej – idziemy pieszo, bo tak tu chyba najlepiej.

Gdy wracamy już do domu, przyglądamy się temu chaotycznemu miastu. Cudem jest, gdy pali się gdzieś jakaś latarnia – wszystko jest pogrążone w mroku rozświetlanym przez światła samochodów i witryny sklepów. Przed wejściem do hotelu słyszymy charakterystyczny dźwięk stukających o asfalt… końskich kopyt. Z ciemności wyłaniają się dwie kobiety na koniach. Przejchodzą na nich przez ulicę i kierują się obok McDonaldsa w bliżej nieokreślonym kierunku. Centrum miasta. To jest takie nierealne…

warszawa – odessa

Stara prawda mówi, że nie ma miejsc w które nie da się dojechać. Trzeba się tylko ruszyć z domu. I to jest fakt. Drugim faktem jest to, że jedni jeżdżą do Grecji i Chorwacji, a inni wybierają np. Mołdawię i Naddniestrze;) Ja typem podróżnika nie jestem, ale jak już to bliżej mi do tej drugiej osobowości. Do Chorwacji można pojechać zawsze, a do Naddniestrza już nie.

Zaczynam serię wpisów z wyprawy do Odessy (Ukraina), Kiszyniowa (Mołdawia) i Tyraspola (Naddniestrze). Całość nazwałem roboczo „biedą i chaosem w trzech odsłonach”. Wpisów będzie kilka i pojawią się w kilkudniowych odstępach – mam sporo materiału do przerobienia z tej wyprawy.

CZWARTEK.

Warszawa, 1.5 godziny lotu i jesteśmy w Odessie. Odessa szara, smutna, taka inna. To moje pierwsze wrażenie. Do hostelu jedziemy rozklekotanym trolejbusem – żywcem wyciągniętym ze złomowiska, ani odrobinę nie przesadzam. Nie ma biletów, płaci się przy wysiadaniu u kierowcy. Każdy płaci. Kierowca ma dużo drobnych i dywan na desce rozdzielczej. Witajcie na wschodzie. Przez okno obserwuję miasto, ludzi… Rzuca mi się w oczy jedna rzecz: na każdym kroku widzę ukraińską flagę.

Hostel „Crystal”. Czy to aby napewno tu? Tak, jednak tak. Pokój malutki, ale przytulny. Jest nawet telewizor. Zostawiamy plecaki i kierujemy się na plażę. Ściemnia się, a chcemy jeszcze dziś poczuć chłód Morza Czarnego. Piasek, zapach wody, w oddali ogromne statki. Wieje zimny wiatr. Chłoniemy te widoki. Robimy trochę zdjeć i idziemy dalej.

Chcemy zobaczyc port w Odessie. Nocą. W drodze powrotnej zachodzimy do jakiegoś lokalu na pielmieni i herbatę. Ja już na starcie robię z siebie idiotę – witam kelnerkę rosyjskim „do svidaniya”. Skąd mi to do cholery przyszło do głowy?

Dzień kończymy przy kanapkach i trzeciej części Rambo z ukraińskim dubbingiem.
Jutro będzie dobry dzień!

przejście

Wieje straszny wiatr, chłodny, zacinający w twarz. Dookoła nie widać żywej duszy, jestem tylko ja. Szarość, zimny beton i cisza. W słuchawkach gra mi cicho Trent Reznor & Atticus Ross (ścieżka dźwiękowa z Gone Girl). Nakładam kaptur kurtki i idę dalej.

cosmopolitan

Po prostu bardzo go lubię.

„Cosmopolitan Twarda 2/4. Plany wieżowca przy zbiegu ulic Emilii Plater i Twardej, zamykającego ciąg wysokich budynków wzdłuż ulicy Emilii Plater powstały w 2006 roku. Wstępnie taki budynek chciała zbudować fundacja Shalom, która zleciła wykonanie projektu pracowni Stefana Kuryłowicza i otrzymała decyzję o warunkach zabudowy. Okazało się jednak, że fundacja nie ma wystarczających funduszy na tak dużą inwestycję. Sprzedała działkę spółce Tacit Development.

Na działce obok ma w przyszłości powstać Wieżowiec Gminy Żydowskiej.”

betoniak

Chciałbym tam wejść na górę. Bardzo.

las bielański

Lubię chodzić po lasach… tak po prostu. Gdy muszę pomyśleć, odciąć się na chwilę od wszystkiego…
Las Bielański jest do tego idealny.

unoszące się kolosy

Z trudem unoszące się kolosy, wydające przerażający ryk… Jest w tym coś takiego magicznego. Można to widzieć setki razy, a i tak za każdym fascynuje tak samo.