wieje nudą

…bo jestem na etapie wymiany aparatu na nowy model, więc chwilowo jest jak jest. Jednak wbrew pozorom dzieje się naprawdę dużo.

Poniższy zlepek zdjęć: zostałem wykładowcą w Warszawskiej Akademii Fotografii (bardzo ciekawe doświadczenie), spacerowaliśmy w nieprawdopodobnym mrozie nad Wisłą, zmieniłem lekko wygląd bloga, byłem z Robertem (na zdjęciu z albumem Moja Prawda🙂 i Pawłem na zdjęciach (ale o tym już było na blogu). Byłem także służbowo na ciekawych seminariach w Centrum Nauki Kopernik.

Luty powinien być ciekawy:)

opuszczone baseny klubu skra

Opuszczone baseny klubu Skra na Polu Mokotowskim. Kiedyś odwiedzane przez całe rodziny, teraz pełnią rolę śmietniska dla pobliskiego baru. Na zdjęciu Paweł Hajnos.

2013/2014

To był dobry rok jeżeli chodzi o fotografię . W końcu odżył ten blog, pojawiło się sporo nowych wpisów, zrobiłem kilka fajnych sesji zdjęciowych… To był również rok fotografii mobilnej – po raz pierwszy zrobiłem więcej zdjęć (tych fajnych:) telefonem, niż lustrzanką. Wygoda, jakość zdjęć i to, że telefon jest zawsze pod ręką sprawiło, że fotografowanie nim stało się dla mnie czymś naturalnym i codziennym.

Postanowienia na 2014? Brak. Mam po prostu zamiar fotografować i blogować tak, jak w tym mijającym 2013 – wtedy, kiedy będę miał ochotę pokazać coś, co uważam za ciekawe.

Szczęśliwego Nowego 2014 Roku!:)

mglista środa

Monotematycznie, ale nic na to nie poradzę.

zza szyby

Jadę. Zza szyby widzę gęstą mgłę, lasy, jakieś małe wsie… Aż chciałoby się złapać aparat i wysiąść. Niestety, nie mam na to czasu, ale obiecuję sobie, że w końcu go znajdę. Na mgłę, pola i te lasy…

na sam koniec

Postanowiłem, że wrzucę jeszcze trzy zdjęcia z Białorusi: dwa z Mińska i jedno z Linii Stalina. Bardzo lubię tego typu rzeczy i teraz trochę żałuje, że nie zrobiłem tego więcej…

brześć, terespol, warszawa

Środa, wstajemy z samego rana. Za oknem ciemno, wieje wiatr. Pakuję się z myślą, że jeszcze dziś będę w Warszawie – w końcu wyśpię się we własnym łóżku. Z drugiej strony chciałbym tu jeszcze zostać chociażby te 2-3 dni, poczuć to miasto bardziej, popatrzeć na ludzi, odwiedzić te wielkie blokowiska…

Podróż do Brześcia mija bardzo szybko – w przedziale mamy wygodne łóżka, jest ciepło i gra białoruska muzyka. Brześć wita nas mżawką. Mamy niecałe dwie godziny, więc idziemy wydać resztę białoruskiej waluty. W jednym ze sklepików kupujemy 17 batoników – kasjerka patrzy na nas z lekkim uśmiechem.

W dużej sali dworca czekamy na odprawę. Jacyś mężczyźni upychają kartony papierosów, jakaś kobieta pyta, czy nie przewieziemy dwóch paczek. „Niet, niet, niet!” – trzeba to powtórzyć kilka razy, aby w końcu dała spokój. Miły uśmiech białoruskiej celniczki i możemy iść do pociągu.

Po chwili jesteśmy już w Terespolu – przełączamy się na polskie sieci, uruchamiamy internet. Wychodzi słońce, robi się ciepło. Idziemy na herbatę i cieszymy się, że jesteśmy już w Polsce.

Warszawa wita nas późnym wieczorem. Widok oświetlonego Stadionu Narodowego, grająca muzyka, tłumy ludzi… Jesteśmy u siebie!

* * *

W podróży towarzyszył mi Robert Danieluk:
robertdanieluk.com
Oprowadzał nas Sergiusz (wielkie dzięki!):
twoserge.fotolog.pl