białoruś: mińsk

Mińsk. Jestem tu już trzeci raz, drugi w tym roku. I wiecie co? Bardzo lubię to miasto. Teraz widzę je po raz pierwszy latem… i jestem zachwycony jeszcze bardziej. Nie potrafię jednak odpowiedzieć czemu tak bardzo lubię tu być… Coś mnie tu po prostu przyciąga. Pogoda jest przez te dni bardzo zmienna – od pięknego błękitnego nieba po pochmurne i szare. Od gorąca po chłodny wiatr.

Natrafiamy na puste centrum miasta – główne ulice pozamykane dla samochodów, wszędzie milicjanci. Nie znamy przyczyny, ale jest niesamowicie. Wyobraźcie sobie odcięte centrum Warszawy praktycznie pozbawione ludzi. Robi wrażenie? No właśnie. Fotografujemy, obok przechodzą dwaj żołnierze Specnazu. Nikt nie krzyczy, nie pyta po co zdjęcia… jakże inaczej, niż w 2013 podczas mojej pierwszej wizyty.

Powyżej Lenin… Ach, pamiętam wspomniany 2013. Wtedy, gdy podeszliśmy z aparatami, z budki obok wybiegł milicjant. Krzyczał i machał rękami – przegonił nas. Tym razem zero problemów (no dobra – wmieszaliśmy się w tłum śmiesznych turystów z Japonii:). Mińsk żyje jak każda zachodnia stolica. Chaos, ogrom ludzi, wszyscy gdzieś się spieszą. Samochody trąbią a ludzie pokrzykują… Chce się spacerować, przyglądać temu wszystkiemu, obserwować.

Kino Moskwa wciąż istnieje – bo niby czemu miałoby nie istnieć? Ciekaw jestem wnętrz i sal kinowych (ma ktoś zdjęcia?). Niestety nigdy nie było czasu, aby tam wejść. Tym razem również. Nic straconego, może się uda przy kolejnej wizycie…

„Pomnik laptopa”. Nie no, żartuję. tak go jednak nazwaliśmy z Robertem – bo jak inaczej nazwać coś takiego? Żartowaliśmy, że to taki pomnik na cześć rozwoju informatycznego kraju. +28 stopni, idziemy dalej!

Park Gorkiego i to olbrzymie koło… Przejedziemy się nim aż dwa razy, dzień po dniu. Frajda super i to za grosze. No i widok Mińska z góry… My nie zdecydowaliśmy się na kabinę odkrytą, ale może Wy się zdecydujecie:) Tak czy siak, bardzo polecam.

Architektura Mińska jest naprawdę niesamowita! Brutalna, chłodna, prosta, monumentalna… Potrzeba kilka wizyt, aby to wszystko dobrze obfotografować.

białoruś: witebsk – mińsk

Pociąg z Witebska do Mińska. W środku wszystko pokryte drewnem, wnętrza pamiętają zapewne lata 60. Po prawej starsza kobieta rozwiązuje krzyżówki, na stoliczku przed nią dwie szklanki po herbacie z logo białoruskich linii kolejowych. Po prawej jakiś chłopak – zmęczony marzyciel. Z tylu ktoś śpi w umieszczonej na korytarzu kuszetce. Z przodu kobieta z synem – za chwilę będzie ją zasłaniał prześcieradłem, aby mogła się przebrać. Potem ich miejsce zajmą dwie pracownice kolei – jedna będzie niesamowicie ładna. Pośród tych osób i my z Robertem, w tym upale i zaduchu. Taki jest wschód, takie są nasze wyprawy. Ale lubimy to, ma to swój klimat! Wkrótce Mińsk!

białoruś: witebsk

Rezerwując miejsca noclegowe w Witebsku nie do końca wiemy, co jest grane: 94% miejsc jest już zarezerwowane! Sprawdzamy inne miasta i tam jedynie po 10-14%… Mają tam jakiś szczyt gospodarczy lub coś podobnego? No nic, pozostaje nocleg z innymi 10 osobami w pokoju – dla hardkorów!

Na miejscu wszystko się wyjaśnia: przez cztery najbliższe dni będzie się tu odbywać festiwal Słowiański Bazar. To takie nasze Opole, ale bardziej międzynarodowo (może bardziej taka słowiańska Eurowizja). Tak, to wiele wyjaśnia – i faktycznie, w mieście są dosłownie tłumy ludzi!

Międzynarodowy Festiwal Sztuk „Słowiański Bazar w Witebsku” – festiwal muzyczny, organizowany od 1992 w Witebsku. Impreza organizowana jest pod patronatem władz państwowych, a gościem na niej bywa sam Alaksandr Łukaszenka. W latach 1988 i 1990 w Witebsku odbywał się Festiwal Piosenki Polskiej (na potrzeby którego zbudowano w 1988 witebski amfiteatr), jako przeciwwaga dla Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Został on następnie zamieniony na odbywający się dorocznie od 1992 Festiwal „Słowiański Bazar” na którym występują głównie wykonawcy z byłego ZSRR, ale także debiutanci z innych krajów. W 1994 miała tu swój pierwszy występ zagraniczny polska piosenkarka Anna Maria Jopek.

Jest grubo, ale trudno – liczyliśmy na to, że zobaczymy prawdziwą twarz Witebska. Nic z tego, może kiedy indziej. Ruszmy w miasto, w końcu wciąż jest tu trochę do zobaczenia…

Plac Zwycięstwa to oczywiście kolejny przerost formy nad treścią – kolejny pomnik dla 'wspaniałych’ radzieckich żołnierzy. Oczywiście robi to wrażenie, jednak staje się powoli nudne – te wszystkie pomniki zaczynają zlewać mi się w jeden. No nic, upamiętnić warto.

Z tym Słowiańskim Bazarem są niezłe jaja. Pojechaliśmy poczuć wschód i klimat Witebska i akurat natrafiliśmy na ich wersję Opola. No dobra, trudno. Chociaż zobaczymy lub posłuchamy Łukaszenki, też jakaś atrakcja. Całe centrum zamknięte, wszędzie żołnierze Specnazu – przeszukują, sprawdzają… Masakra. Mamy z Robertem gaz łzawiący (tak na wszelki wypadek), więc zostwiamy go gdzieś w krzakach – wrócimy po niego później…

Gdy jesteśmy już przed amfiteatrem, słyszymy nagle charakterystyczną nutę… Chwila, czy to nie… kolorowe jarmarki? Cholera, na scenie zaczęła grać Maryla Rodowicz! Po chwili mamy potwierdzenie – prowadzący skanduje „Maryla RADAWICZ”. Ta śpiewa kawałek po polsku i kawałek po rosyjsku, na widowni ekstaza, wśród ludzi za nami również. Zajebiście! Przyjechaliśmy na wschód, a trafiliśmy na Marylę Rodowicz. Mogło być gorzej? Chyba nie.

Fajny jednak ten Witebsk. Niestety mamy lekko skrzywiony wizerunek tego miasta, przez festyn nie zobaczyliśmy jego prawdziwej twarzy, ale i tak będziemy go wspominać raczej bardzo miło.

Mi w pamięci najbardziej zostanie nasza wyprawa trolejbusem do McDonaldsa – to tak, jakbyśmy jechali na warszawski Targówek, aby zjeść hamburgera. Ale mniejsza z tym. Najzabawniej było gdy wracaliśmy – podjechały trzy trolejbusy linii 4, więc wsiedliśmy do pierwszego – a tam raban, biegnie do nas kobieta od biletów żeby wysiadać (pomimo że jechali nim ludzie) i żeby wsiadać do ostatniego. Po dziś dzień nie wiem, czemu nie mogliśmy pojechać ani pierwszym, ani drugim.

białoruś: twierdza brzeska

Twierdza Brzeska to obecnie jeden wielki kult radzieckiego żołnierza jako obrońcy, wyzwoliciela i bohatera. Ogromne pomniki radzieckich obrońców Twierdzy, wydobywająca się gdzieś z podziemi pompatyczna muzyka, ogrom turystów z Rosji… Wszystko to nieprawdopodobnie przytłacza…

Mnie to miejsce bardzo zmęczyło. Nie tylko nie miałem na nie żadnego fotograficznego pomysłu, ale po prostu chciałem już stąd pójść i pojechać do Witebska. Tak też i zrobiliśmy.

białoruś: wróciliśmy

Kilka szalonych dni na Białorusi – to, czego mi było potrzeba! Było genialnie, pogoda dopisała, miejsca również. Tym razem, tak jak wspominałem w poprzednim wpisie, pojechaliśmy na pełnym luzie. Zdjęć zrobiłem o wiele mniej niż zawsze, więc nie będzie tu klasycznej relacji dzień po dniu – wszystko opiszę za kilka dni w 1-2 wpisach (chyba że coś mi się odmieni:)

Białoruś polecam niezmiennie wszystkim, bo to fantastyczny kraj z wschodnim klimatem! Podczas wyjazdu zrobiliśmy również trochę materiału przy pomocy GoPro. Jak Robert to fajnie zmontuje to wrzucę to również i tu na bloga. Gruzja, Białoruś (dla mnie drugi raz w tym roku)… a w planach mamy kolejną fajną wyprawę. Trzymajcie kciuki!

Trailer z wyprawy:

sopot, ponownie

Sopot zawsze super – nawet, gdy się go już zna całkiem dobrze. Ja byłem tam przy okazji Open’era (miałem w nim nocleg) po raz 4. To takie fajne uczucie, gdy zna się ulice, wie którędy dojść na molo, gdzie są sklepy… Pewnie wrócę tam jeszcze nie raz.

gruzja na grey

Wracając jeszcze na chwilę do Gruzji… Zapraszam na Grey, tam dodałem cztery galerie w szarościach.
markoff.pl/grey