malta, dzień 2: valletta

Port, skąd odpływają w różnych kierunkach małe stateczki, jest tak naprawdę zwykłym, betonowym brzegiem. Przy nim soją metalowe stoiska, gdzie sprzedawane są bilety. Znajdujemy więc to, z którego płynie się do Valletty (którą zresztą widać z brzegu, znajduje się bardzo blisko) i płacimy €3 za dwa bilety w jedną stronę. Potem pozostaje już tylko poczekanie na statek. Te odpływają co 30 minut. Sama podróż trwa dosłownie kilka minut, więc nie nastawiajcie się na godzinną podróż ze słońcem, falami i wiatrem we włosach. Nie oznacza to jednak, że nie jest fajnie. Jest! Gdy dopływa się do Valletty, oczom ukazują się ogromne, stare zabudowania. Oglądaliście Skyfall? Jest tam taka scena, gdy Bond dopływa do brzegu w Szanghaju. Tu uczucie jest podobne:)

Valletta jest najdalej wysuniętą na południe europejską stolicą. Z 320 zabytkami (aż tyle nie zobaczyliśmy:), jest jednym z najbardziej zagęszczonych obszarów zabytkowych na świecie. Znajduje się na liście światowego dziedzictwa UNESCO. Niekiedy nazywana muzeum pod gołym niebem. Została wybrana Europejską Stolicą Kultury 2018. Co najważniejsze (dla mnie), Valletta jest najbardziej słoneczną miejscowością w Europie. Ale to odnosi się do całej Malty.

Największy klimat Valletty to wąskie uliczki pomiędzy dużymi, zabytkowymi kamienicami i domami. Na dodatek poruszają się nimi samochody (współczuję kierowcom), więc trzeba uważać na dziesiątkach tych mini skrzyżowań pomiędzy zabudowaniami. Idziecie pośród powywieszanych prań, pootwieranych domów, a obok przeciskają się samochody z poskładanymi lusterkami. Część samochodów ma tu zresztą przeróżne otarcia, co podpowiada trudność, z jaką się tu nimi porusza.

Oczywiście spacerując po mieście, dochodzimy w końcu do jednego z miejsc, które zaznaczyliśmy na mapie jako „koniecznie zobaczyć!”. To Narodowe Muzeum Wojny. Jest jednym z najpopularniejszych muzeów na Malcie. Od roku 1975 do 2014 jego zbiory koncentrowały się głównie na I oraz II wojnie światowej. Obecnie zostało odnowione, i jego kolekcja zawiera teraz eksponaty począwszy od czasów epoki brązu do roku 2004. Muzeum zostało ulokowane w Old Drill Hall w Dolnym Saint Elmo (Lower St Elmo). Budynek oryginalnie był magazynem prochu, około roku 1853 został przekształcony w zbrojownię. Podczas II wojny światowej była tutaj szkolona obsługa dział przeciwlotniczych.

Bilety do muzeów na Malcie nie należą do najtańszych (przynajmniej dla nas, osób przeliczających euro na złotówki). Ten do Muzeum Wojny kosztuje aż €12 od osoby. Jednak warto się tam wybrać – w środku jest bardzo klimatycznie. My byliśmy tam poza sezonem, więc w środku było bardzo pusto. Zwiedzanie było więc czystą przyjemnością. Zdjęć za wiele w środku nie zrobiłem, większość nagrałem na GoPro (ujęcia z muzeum znajdziecie w moim FILMIKU→ na Youtube). Samo muzeum ze wszystkimi budynkami jest naprawdę przeogromne – zwiedzenie go zajmuje naprawdę sporo czasu. My ze względu na to musieliśmy niektóre prezentacje przeskoczyć, skupiając się głównie na tych z II Wojny Światowej.

Po wyjściu z muzeum, schodzimy ogromnymi schodami do podnóża wielkiego muru. Tam kryje się maluteńka wioska. Chyba tak można to nazwać. Kilka gęsto zabudowanych domków, łódeczki, koty i brytyjska flaga. W którymś z domków gra muzyka, ale nie widzimy ani jednej osoby. Jest tu dosłownie pusto (nie licząc oczywiście kotów). Co za klimat! Siadamy i spoglądamy na wypływające z Valletty duże statki.

Powoli zaczyna zachodzić słońce, więc wybieramy się jeszcze do jednego miejsca z naszej mapy „koniecznie zobaczyć!”. To Dolne ogrody Barrakka. Ogród położony jest na szczycie Bastionu św. Krzysztofa. Roztacza się stąd wspaniały widok na Grand Harbour i Falochron. W sąsiedztwie znajdują się również budynki mieszkalne (którym zrobię fajne zdjęcia przy naszej kolejnej wizycie w Vallettcie). Stąd będziecie mieli wspaniały widok na wpływające i wypływające statki (te również zobaczycie na moich zdjęciach z kolejnej wizyty w tym miejscu).

Na koniec pozostaje nam powrót do Sliemy. Płyniemy mając za plecami piękny zachód słońca. Już wiemy, że pół dnia to za mało, aby zobaczyć Vallettę. Jutro tu wrócimy!