białoruś: mińskie blokowiska

To nie jest tak, że jeździmy i fotografujemy na wschodzie te blokowiska, bo u nas w Polsce takich nie ma. Są! Takie same jak i tam na wschodzie. My po prostu je lubimy, obojętne czy w Polsce, czy na Białorusi. Żartowałem do Roberta, że w sumie mógłbym jeździć po całej środkowej i wschodniej Europie i fotografować tylko te płyty i poskładać potem z tego wielgaśny album…

– Amerykańce fotografirują – mówi kobieta do męża
– My nie Amerykańce, my z Polszy – odpowiadam

Śmiech z obu stron:) Starsze małżeństwo macha mi na pożegnanie gdy odchodzę od jednej z klatek schodowych i idę szukać Roberta, który jest gdzieś po drugiej stronie bloku. Chłonę takie miejsca, uwielbiam je. I wiem, że większości ciężko to zrozumieć. Po prostu w tego typu miejscach jest prawdziwe życie, prawdziwi ludzie – brak tu nowobogactwa i tej całej sztuczności, która jest na tych wszystkich pozamykanych osiedlach.

Już wiem jakbym nazwał ten album! „Chłonąc beton”. Tak, to byłby tytuł idealny. Ci nieliczni którzy odwiedzają tego bloga wiedzą, że przy kolejnej wyprawie znowu nawiozę tu tych strasznych bloków… Tak już mam, Wy to wiecie.

białoruś: mińsk, muzeum wielkiej wojny ojczyźnianej

Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej – z zewnątrz bardzo fajny budynek, chociaż fragmentami lekko kiczowaty. Do środka nie weszliśmy, bo zabrakło nam pieniędzy – kantory daleko, a w kieszeniach tylko $$$. Więc obeszliśmy się smakiem, ale jeżeli będziecie to polecam, bo mi polecali znajomi:P

Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w Mińsku to muzeum zlokalizowane na Białorusi w Mińsku przy prospekcie Zwycięzców 8. Poświęcone jest Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945. Muzeum założone w 1942 roku w Moskwie, od 1944 na Białorusi. Od 2 lipca 2014 r. muzeum zajmuje siedzibę w obecnym miejscu. W swojej kolekcji posiada plakaty, grafiki, odzież, fotografie i przedmioty zarówno cywilne jak i wojskowe z okresu wojny.

białoruś: mińsk

Mińsk. Jestem tu już trzeci raz, drugi w tym roku. I wiecie co? Bardzo lubię to miasto. Teraz widzę je po raz pierwszy latem… i jestem zachwycony jeszcze bardziej. Nie potrafię jednak odpowiedzieć czemu tak bardzo lubię tu być… Coś mnie tu po prostu przyciąga. Pogoda jest przez te dni bardzo zmienna – od pięknego błękitnego nieba po pochmurne i szare. Od gorąca po chłodny wiatr.

Natrafiamy na puste centrum miasta – główne ulice pozamykane dla samochodów, wszędzie milicjanci. Nie znamy przyczyny, ale jest niesamowicie. Wyobraźcie sobie odcięte centrum Warszawy praktycznie pozbawione ludzi. Robi wrażenie? No właśnie. Fotografujemy, obok przechodzą dwaj żołnierze Specnazu. Nikt nie krzyczy, nie pyta po co zdjęcia… jakże inaczej, niż w 2013 podczas mojej pierwszej wizyty.

Powyżej Lenin… Ach, pamiętam wspomniany 2013. Wtedy, gdy podeszliśmy z aparatami, z budki obok wybiegł milicjant. Krzyczał i machał rękami – przegonił nas. Tym razem zero problemów (no dobra – wmieszaliśmy się w tłum śmiesznych turystów z Japonii:). Mińsk żyje jak każda zachodnia stolica. Chaos, ogrom ludzi, wszyscy gdzieś się spieszą. Samochody trąbią a ludzie pokrzykują… Chce się spacerować, przyglądać temu wszystkiemu, obserwować.

Kino Moskwa wciąż istnieje – bo niby czemu miałoby nie istnieć? Ciekaw jestem wnętrz i sal kinowych (ma ktoś zdjęcia?). Niestety nigdy nie było czasu, aby tam wejść. Tym razem również. Nic straconego, może się uda przy kolejnej wizycie…

„Pomnik laptopa”. Nie no, żartuję. tak go jednak nazwaliśmy z Robertem – bo jak inaczej nazwać coś takiego? Żartowaliśmy, że to taki pomnik na cześć rozwoju informatycznego kraju. +28 stopni, idziemy dalej!

Park Gorkiego i to olbrzymie koło… Przejedziemy się nim aż dwa razy, dzień po dniu. Frajda super i to za grosze. No i widok Mińska z góry… My nie zdecydowaliśmy się na kabinę odkrytą, ale może Wy się zdecydujecie:) Tak czy siak, bardzo polecam.

Architektura Mińska jest naprawdę niesamowita! Brutalna, chłodna, prosta, monumentalna… Potrzeba kilka wizyt, aby to wszystko dobrze obfotografować.

białoruś: nowe ruble

Nowe ruble, czyli białoruska waluta po odjęciu czterech zer (0000!). Banknoty i monety niczym euro, naprawdę super. Koszmar jednak pojawia się w sklepach – ze względu na niewystarczającą ilość monet i banknotów, część wydawana jest w starej walucie. Tym samym robi się straszny chaos dla osób, które są spoza Białorusi. Ja się w tym pogubiłem, nie sposób było tego ogarnąć. To naprawdę spory problem, bo stare 10000 rubli to 1 nowy, na nasze niecałe 2 zł. Te 10000 rubli potrafią wydać w sklepie w 20 baknotach! 2 nasze zł jako 20 banknotów. Gdy sumę, powiedzmy 30 zł, wymiesza się w starych i nowych banknotach białoruskich, robi się jedna wielka masakra. Do tego stopnia, że ostatniego dnia gdy robiliśmy zakupy, wyłożyłem cały plik pieniędzy przed kasjerką i poprosiłem, aby sama odliczyła odpowiednią kwotę. Uśmiała się całkiem nieźle – ja w sumie również.

białoruś: mińskie dziewczyny

białoruś: witebsk – mińsk

Pociąg z Witebska do Mińska. W środku wszystko pokryte drewnem, wnętrza pamiętają zapewne lata 60. Po prawej starsza kobieta rozwiązuje krzyżówki, na stoliczku przed nią dwie szklanki po herbacie z logo białoruskich linii kolejowych. Po prawej jakiś chłopak – zmęczony marzyciel. Z tylu ktoś śpi w umieszczonej na korytarzu kuszetce. Z przodu kobieta z synem – za chwilę będzie ją zasłaniał prześcieradłem, aby mogła się przebrać. Potem ich miejsce zajmą dwie pracownice kolei – jedna będzie niesamowicie ładna. Pośród tych osób i my z Robertem, w tym upale i zaduchu. Taki jest wschód, takie są nasze wyprawy. Ale lubimy to, ma to swój klimat! Wkrótce Mińsk!

białoruś: witebsk

Rezerwując miejsca noclegowe w Witebsku nie do końca wiemy, co jest grane: 94% miejsc jest już zarezerwowane! Sprawdzamy inne miasta i tam jedynie po 10-14%… Mają tam jakiś szczyt gospodarczy lub coś podobnego? No nic, pozostaje nocleg z innymi 10 osobami w pokoju – dla hardkorów!

Na miejscu wszystko się wyjaśnia: przez cztery najbliższe dni będzie się tu odbywać festiwal Słowiański Bazar. To takie nasze Opole, ale bardziej międzynarodowo (może bardziej taka słowiańska Eurowizja). Tak, to wiele wyjaśnia – i faktycznie, w mieście są dosłownie tłumy ludzi!

Międzynarodowy Festiwal Sztuk „Słowiański Bazar w Witebsku” – festiwal muzyczny, organizowany od 1992 w Witebsku. Impreza organizowana jest pod patronatem władz państwowych, a gościem na niej bywa sam Alaksandr Łukaszenka. W latach 1988 i 1990 w Witebsku odbywał się Festiwal Piosenki Polskiej (na potrzeby którego zbudowano w 1988 witebski amfiteatr), jako przeciwwaga dla Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze. Został on następnie zamieniony na odbywający się dorocznie od 1992 Festiwal „Słowiański Bazar” na którym występują głównie wykonawcy z byłego ZSRR, ale także debiutanci z innych krajów. W 1994 miała tu swój pierwszy występ zagraniczny polska piosenkarka Anna Maria Jopek.

Jest grubo, ale trudno – liczyliśmy na to, że zobaczymy prawdziwą twarz Witebska. Nic z tego, może kiedy indziej. Ruszmy w miasto, w końcu wciąż jest tu trochę do zobaczenia…

Plac Zwycięstwa to oczywiście kolejny przerost formy nad treścią – kolejny pomnik dla 'wspaniałych’ radzieckich żołnierzy. Oczywiście robi to wrażenie, jednak staje się powoli nudne – te wszystkie pomniki zaczynają zlewać mi się w jeden. No nic, upamiętnić warto.

Z tym Słowiańskim Bazarem są niezłe jaja. Pojechaliśmy poczuć wschód i klimat Witebska i akurat natrafiliśmy na ich wersję Opola. No dobra, trudno. Chociaż zobaczymy lub posłuchamy Łukaszenki, też jakaś atrakcja. Całe centrum zamknięte, wszędzie żołnierze Specnazu – przeszukują, sprawdzają… Masakra. Mamy z Robertem gaz łzawiący (tak na wszelki wypadek), więc zostwiamy go gdzieś w krzakach – wrócimy po niego później…

Gdy jesteśmy już przed amfiteatrem, słyszymy nagle charakterystyczną nutę… Chwila, czy to nie… kolorowe jarmarki? Cholera, na scenie zaczęła grać Maryla Rodowicz! Po chwili mamy potwierdzenie – prowadzący skanduje „Maryla RADAWICZ”. Ta śpiewa kawałek po polsku i kawałek po rosyjsku, na widowni ekstaza, wśród ludzi za nami również. Zajebiście! Przyjechaliśmy na wschód, a trafiliśmy na Marylę Rodowicz. Mogło być gorzej? Chyba nie.

Fajny jednak ten Witebsk. Niestety mamy lekko skrzywiony wizerunek tego miasta, przez festyn nie zobaczyliśmy jego prawdziwej twarzy, ale i tak będziemy go wspominać raczej bardzo miło.

Mi w pamięci najbardziej zostanie nasza wyprawa trolejbusem do McDonaldsa – to tak, jakbyśmy jechali na warszawski Targówek, aby zjeść hamburgera. Ale mniejsza z tym. Najzabawniej było gdy wracaliśmy – podjechały trzy trolejbusy linii 4, więc wsiedliśmy do pierwszego – a tam raban, biegnie do nas kobieta od biletów żeby wysiadać (pomimo że jechali nim ludzie) i żeby wsiadać do ostatniego. Po dziś dzień nie wiem, czemu nie mogliśmy pojechać ani pierwszym, ani drugim.