ukraina na grey

Więcej zdjęć z Ukrainy na mojej stronie z fotografią czarno białą:
markoff.pl/grey

lwów-kijów: dzień 9

Poniedziałek.

Śniadanie, Pyzata Chata. Potem pakowanie, „do zobjaczjenia” od ładnej recepcjonistki w hostelu i na dworzec. Po drodze bankomat i zakupy w jakimś hipermarkecie. Ogromne zakupy za 300 hrywien, czyli jakieś 55zł.

Powrót mamy również poprzez serwis BlaBlaCar. BMW X5 i starsze małżeństwo z Ukrainy. Dołącza do nas jeszcze jakaś dziewczyna z Charkowa i można jechać. Na granicy w Rawie Ruskiej okazuje się, że Pan Andriej (kierowca) zapomniał z domu prawa jazdy. Zaczyna się czekanie, aż jego syn przywiezie ze Lwowa dokumenty. Nie mamy mu jednak tego za złe – zdarza się. Te dwie godziny postoju to fajny czas na rozmowy. Trochę po polsku, trochę po ukraińsku (którego nie znam, ale dzięki wielu podobieństwom do polskiego można wiele zrozumieć) o sytuacji na Ukrainie, w Polsce… Pani Ania, Ukrainka i żona Andrieja, mieszka w Polsce od 17 lat. Opowiada mi, jak bardzo kocha Polskę i ile jej zawdzięcza. Ale to rownież opowieść smutna – początki w Polsce były straszne: praca w polu i Polak, który traktował Ukrainców jak zwierzęta, potem praca w domu, w którym właścicielka łapała ją za włosy i kazała ścierać najmniejszą plamkę… Ale nie straciła wiary w Polskę i Polaków bo jak powiedziała, źli ludzie są wszędzie, w każdym kraju. Ona trafiła w końcu na tych dobrych i tak już tu została.

W końcu udaje się nam przejechać i mkniemy ku Lublinowi, a potem ku Warszawie. Widok panoramy miasta jest wspaniały, w końcu jesteśmy w domu!

Przez te 8 dni nasyciłem się wschodem jak nigdy! To była najlepsza wyprawa z dotychczasowych. Każdy dzień był niesamowity. Chwilowo wystarczy, czas odpocząć. W planach jednak mamy już nowe miejsca! Trzymajcie kciuki.

Na koniec coś, co jest już dla mnie tradycją. Z każdego wyjazdu staram się przywieźć muzykę, która akurat jest hitem w danym kraju. Tak też jest i tym razem. Poniżej trzy kawałki, które leciały prawie non stop na ukraińskich kanałach muzycznych:

ta uliczka, ten samochód

…ten niepowtarzalny klimat. Nie wiem czemu, może to ta żółta szyba i kolor ścian, ale skojarzyło mi się to miejsce z Kubą (pomimo, że na Kubie nigdy nie byłem:)

lwów-kijów: dzień 8

Niedziela.

Dzień zaczynamy klasycznie od Pyzatej Chaty. Po cholerę przywieźliśmy konserwy? Ceny w Pyzatej są tak niskie, że w zasadzie nie opłacało się przywozić tu swoich rzeczy. Po śniadaniu idziemy na rynek. Chodzimy uliczkami z cztery godziny. Potem obiad. Nie muszę chyba pisać gdzie? Dołącza do nas Pavlo, który po raz kolejny dostarcza nam niesamowitych opowieści o budynkach i ulicach Lwowa.

Po drodze zaczepia nas starszy mężczyzna. Mówi, że usłyszał język polski. Jest Polakiem urodzonym na Ukrainie. Mówi, że. Je ma zbytnio okazji rozmawiać w ojczystym języku, narzeka na Ukrainę, wspomina o swojej rodzinie. Jest niby ok, ale jednak jest w tym co mówi jakaś nuta szaleństwa. W pewnym momencie wtrąca coś o Izraelu, obrzezaniu Polaków, potem o 52 stanie USA który chce z Ukrainy zrobić Ameryka… Wystarczy!. Miło się żegnamy i idziemy dalej. Tak chodzimy do późnego wieczora. Pogoda jest piękna, chociaż mroźna.

Wieczór kończymy na dobrej pizzy i piwie. Jutro wracamy z Robertem do Polski. Ja nasyciłem się wschodem jak nigdy. To była niesamowita wyprawa, pełna chodzenia, dobrych miejsc i ogromu zdjęć, które zrobiłem aparatem i telefonem. Czas na trochę odpoczynku. Czas na moją Warszawę. Czas na swoje łóżko.

chwała bohaterom

Слава героям!

Wśród tych wszystkich historycznych posągów, pomników poetów, artystów, pisarzy, śladów historii polsko-ukraińskiej, na uboczu widzimy świeże wieńce i flagi ukraińskie. I grupkę ludzi z parasolkami. Pytamy Pavlo co to z miejsce. Mówi, że to „groby ukraińskich żołnierzy poległych na wschodzie kraju„. Muszę dodać: poległych w walkach z regularną rosyjską armią oraz separatystami wspieranymi przez Rosję.

Schodzimy tam. Zacina mżawka, jest szaro i chłodno. To tylko potęguje klima przygnębienia i smutku. Pomiędzy nagrobkami stoją bliscy zabitych. W ciszy, płaczą. Gdzieś na małej ławeczce siedzi starsza kobieta. Przygarbiona. Matka…

Robię kilka zdjęć. Gdzieś w głębi wiem, że muszę to pokazać. Pomimo, że może nie powinienem tu fotografować. W głowie mam jeszcze jedną myśl: to tylko jedno z wielu takich miejsc na Ukrainie. Podczas gdy świat debatuje o powrocie Putina na salony, tu na wschodzie kraju giną kolejni żołnierze.

Czuję złość.

lwów-kijów: dzień 7

Sobota.

5:50. Jesteśmy we Lwowie. Zimno! Czekamy na tramwaj linii 10. Przyjeżdża spóźniony. Kupuję bilety i jedziemy. Kobieta która nim kieruje mówi coś o jakimś remoncie… nic nie rozumiem poza kilkoma słowami. Wyjaśnia się dalej – tramwaj zmienia trasę. Trudno, mamy z kilometr pieszo do nadrobienia. Pokój w hotelu jest fajny – w środku są aż 4 łóżka, więc można co nocy spać w innym.

Prysznic i 3 godziny snu. Potem Pyzata Chata i pyszna zupa na śniadanie plus naleśniki ze szpinakiem, a do tego kompot. Całość jakieś 13 zł – za dwie porcje! Przychodzi Pavlo i zabiera nas na Cmentarz Łyczakowski. Najpierw znani Polacy, a potem Cmentarz Orląt Lwowskich. Wiedza Pavlo jest niesamowita! Na koniec świeże groby żołnierzy ukraińskich poległych w wojnie na wschodzie kraju. To chyba robi na mnie najbardziej dołujące wrażenie (zdjęcia w oddzielnym wpisie).

Aby się ogrzać idziemy na herbatę i kawę. Potem inny lokal, gdzie zamawiam pyszny placek po węgiersku. Obok siedzą hałaśliwi Polacy z żenującym poczuciem humoru. Na szczęście szybko wychodzą. W drodze powrotnej kupuję papier toaletowy z Putinem. Ależ oni go tu nienawidzą.

Wieczór kończymy u nas w pokoju. Pavlo przynosić niezłą nalewkę owocową, a my kupujemy… Lay’sy krabowe! I oglądamy przegraną walkę Kliczki. Po 11 latach! Ale wieczór.

lwów-kijów: dzień 6

Piątek.

Ostatni dzień w Kijowie. Tym razem na pełnym luzie. Wychodzimy po 11 i najpierw kierujemy się na dworzec kolejowy zostawić plecaki w przechowalni. Miejsce dziwne, na żetony i szyfr. Potem ruszamy do metra. Najpierw wyspa na środku Dniepru i siłownia, która powstała w latach 70 ubiegłego wieku. Samo miejsce jest naprawdę niesamowite. Chodzimy z aparatami, robimy zdjęcia. Dookoła ćwiczą ludzie, nikt nas nie przegania, wszyscy bardzo mili. Ja mam jednak jakiś opór przed fotografowaniem ludzi w takich miejscach, skupiam się więc na samych przyrządach rodem z MadMaxa.

Kachalka to siłownia w Kijowie zajmująca obszar 10 kilometrów kwadratowych zbudowana w latach 70 ubiegłego wieku. Pomysłodawcami tego nietypowego obiektu sportowego był Polak, były polski gimnastyk Kazimierz Jagielski oraz ukraiński cybernetyk Jurij Kuk.

Wiele maszyn, które tu się znajdują powstało w czasach zimnej wojny, gdy jedynym dostępnym budulcem był…złom. Stąd większość z nich zbudowana jest z części samochodowych, lodówek, rur, kamieni– słowem wszystkiego co było pod ręką. Zardzewiałe łańcuchy od czołgów i liny z morskich statków zostały „z grubsza” połączone ze sobą, tworząc w ten sposób prymitywne maszyny budujące siłę i wytrzymałość. Większość z nich została przytwierdzona do podłoża łańcuchem, aby zapobiec kradzieżom J Nie ma też co tu liczyć na mięciutkie siedziska… Zaś worki bokserskie zostały wykonane z opon.

W odróżnieniu od luksusowych klubów fitness, dostępnych wyłącznie dla jego członków, do których większość z nas jest przyzwyczajona, Kachalka jest dostępna dla wszystkich i to za darmo! Z tego też powodu można tu spotkać ludzi w każdym wieku.

Wracamy do metra i jedziemy w kierunku jednego z mostów. Tam trafiamy na naprawdę popieprzone miejsce. Z oddali zachęca nas widoczny łuk, a pod nim jakiś radziecki pomnik. Ale to nie wszystko. Pomnik ma namalowaną ukraińską flagę, nad nim jest usypana górka ziemi tak, że można na niego wejść (coś, co zapewne w dawnych czasach było nie do pomyślenia), a za nim gra muzyka z czegoś. Co przypomina wesołe miasteczko.

Nie wiem czy to celowy zamiar czy nie, ale udało się Ukraińcom idealnie ośmieszyć sam pomnik jak i system, który za nim stoi Brawo!.

Przez dłuższą chwilę podziwiamy panoramę miasta, która jest widoczna z tego miejsca. Kijów jest ogromnym miastem. Ma podobno niecałe 3 miliony mieszkańców – nie chce mi się w to wierzyć – jest za ogromny!

Idziemy na herbatę. Zachodzimy do miłej kawiarenki tuż koło placu na Majdanie. Młoda kelnerka ma przepiękny uśmiech i jest bardzo miła. Zamawiamy tylko herbatę. Spędzamy tu dłuższa chwilę. Rachunek na 70 hrywien. Zostawiamy wszystko, co nam zostało w kieszeni – 98 hrywien. Na rachunku zapisuję „thank you for your beautiful smile„.

Chodzimy jeszcze po samym centrum. Po drodze zachodzimy do bankomatu po pieniądze i decydujemy, aby wybrać się pieszo na dworzec kolejowy. Kawał drogi, ale idzie się bardzo fajnie. Rozmawiamy, dookoła wszystko rozświetlone światłami, na ulicach bardzo dużo ludzi. Po drodze zaczepia nas jakiś podpity facet. Pyta czy czegoś szukamy itp. Rozpoznaje, że jesteśmy z Polski. Mówi, że kiedyś tam pracował, jeździł gdy zmieniał się system. Wskazuje nam supermarket. Fajnie, że na niego trafiliśmy!

W pociągu w przedziale cztery łóżka – dwa dolne nasze. Nikt się nie dosiada, więc przynajmniej przez kilka godzin będziemy jechać w luksusie. Wcinamy kanapki. Ja zabieram się na iPadzie za pisanie relacji z dzisiejszego dnia.