białoruś: mińskie blokowiska

To nie jest tak, że jeździmy i fotografujemy na wschodzie te blokowiska, bo u nas w Polsce takich nie ma. Są! Takie same jak i tam na wschodzie. My po prostu je lubimy, obojętne czy w Polsce, czy na Białorusi. Żartowałem do Roberta, że w sumie mógłbym jeździć po całej środkowej i wschodniej Europie i fotografować tylko te płyty i poskładać potem z tego wielgaśny album…

– Amerykańce fotografirują – mówi kobieta do męża
– My nie Amerykańce, my z Polszy – odpowiadam

Śmiech z obu stron:) Starsze małżeństwo macha mi na pożegnanie gdy odchodzę od jednej z klatek schodowych i idę szukać Roberta, który jest gdzieś po drugiej stronie bloku. Chłonę takie miejsca, uwielbiam je. I wiem, że większości ciężko to zrozumieć. Po prostu w tego typu miejscach jest prawdziwe życie, prawdziwi ludzie – brak tu nowobogactwa i tej całej sztuczności, która jest na tych wszystkich pozamykanych osiedlach.

Już wiem jakbym nazwał ten album! „Chłonąc beton”. Tak, to byłby tytuł idealny. Ci nieliczni którzy odwiedzają tego bloga wiedzą, że przy kolejnej wyprawie znowu nawiozę tu tych strasznych bloków… Tak już mam, Wy to wiecie.

białoruś: mińsk, muzeum wielkiej wojny ojczyźnianej

Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej – z zewnątrz bardzo fajny budynek, chociaż fragmentami lekko kiczowaty. Do środka nie weszliśmy, bo zabrakło nam pieniędzy – kantory daleko, a w kieszeniach tylko $$$. Więc obeszliśmy się smakiem, ale jeżeli będziecie to polecam, bo mi polecali znajomi:P

Muzeum Wielkiej Wojny Ojczyźnianej w Mińsku to muzeum zlokalizowane na Białorusi w Mińsku przy prospekcie Zwycięzców 8. Poświęcone jest Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945. Muzeum założone w 1942 roku w Moskwie, od 1944 na Białorusi. Od 2 lipca 2014 r. muzeum zajmuje siedzibę w obecnym miejscu. W swojej kolekcji posiada plakaty, grafiki, odzież, fotografie i przedmioty zarówno cywilne jak i wojskowe z okresu wojny.

białoruś: mińsk

Mińsk. Jestem tu już trzeci raz, drugi w tym roku. I wiecie co? Bardzo lubię to miasto. Teraz widzę je po raz pierwszy latem… i jestem zachwycony jeszcze bardziej. Nie potrafię jednak odpowiedzieć czemu tak bardzo lubię tu być… Coś mnie tu po prostu przyciąga. Pogoda jest przez te dni bardzo zmienna – od pięknego błękitnego nieba po pochmurne i szare. Od gorąca po chłodny wiatr.

Natrafiamy na puste centrum miasta – główne ulice pozamykane dla samochodów, wszędzie milicjanci. Nie znamy przyczyny, ale jest niesamowicie. Wyobraźcie sobie odcięte centrum Warszawy praktycznie pozbawione ludzi. Robi wrażenie? No właśnie. Fotografujemy, obok przechodzą dwaj żołnierze Specnazu. Nikt nie krzyczy, nie pyta po co zdjęcia… jakże inaczej, niż w 2013 podczas mojej pierwszej wizyty.

Powyżej Lenin… Ach, pamiętam wspomniany 2013. Wtedy, gdy podeszliśmy z aparatami, z budki obok wybiegł milicjant. Krzyczał i machał rękami – przegonił nas. Tym razem zero problemów (no dobra – wmieszaliśmy się w tłum śmiesznych turystów z Japonii:). Mińsk żyje jak każda zachodnia stolica. Chaos, ogrom ludzi, wszyscy gdzieś się spieszą. Samochody trąbią a ludzie pokrzykują… Chce się spacerować, przyglądać temu wszystkiemu, obserwować.

Kino Moskwa wciąż istnieje – bo niby czemu miałoby nie istnieć? Ciekaw jestem wnętrz i sal kinowych (ma ktoś zdjęcia?). Niestety nigdy nie było czasu, aby tam wejść. Tym razem również. Nic straconego, może się uda przy kolejnej wizycie…

„Pomnik laptopa”. Nie no, żartuję. tak go jednak nazwaliśmy z Robertem – bo jak inaczej nazwać coś takiego? Żartowaliśmy, że to taki pomnik na cześć rozwoju informatycznego kraju. +28 stopni, idziemy dalej!

Park Gorkiego i to olbrzymie koło… Przejedziemy się nim aż dwa razy, dzień po dniu. Frajda super i to za grosze. No i widok Mińska z góry… My nie zdecydowaliśmy się na kabinę odkrytą, ale może Wy się zdecydujecie:) Tak czy siak, bardzo polecam.

Architektura Mińska jest naprawdę niesamowita! Brutalna, chłodna, prosta, monumentalna… Potrzeba kilka wizyt, aby to wszystko dobrze obfotografować.

białoruś: mińskie dziewczyny

białoruś: witebsk – mińsk

Pociąg z Witebska do Mińska. W środku wszystko pokryte drewnem, wnętrza pamiętają zapewne lata 60. Po prawej starsza kobieta rozwiązuje krzyżówki, na stoliczku przed nią dwie szklanki po herbacie z logo białoruskich linii kolejowych. Po prawej jakiś chłopak – zmęczony marzyciel. Z tylu ktoś śpi w umieszczonej na korytarzu kuszetce. Z przodu kobieta z synem – za chwilę będzie ją zasłaniał prześcieradłem, aby mogła się przebrać. Potem ich miejsce zajmą dwie pracownice kolei – jedna będzie niesamowicie ładna. Pośród tych osób i my z Robertem, w tym upale i zaduchu. Taki jest wschód, takie są nasze wyprawy. Ale lubimy to, ma to swój klimat! Wkrótce Mińsk!

białoruś: wróciliśmy

Kilka szalonych dni na Białorusi – to, czego mi było potrzeba! Było genialnie, pogoda dopisała, miejsca również. Tym razem, tak jak wspominałem w poprzednim wpisie, pojechaliśmy na pełnym luzie. Zdjęć zrobiłem o wiele mniej niż zawsze, więc nie będzie tu klasycznej relacji dzień po dniu – wszystko opiszę za kilka dni w 1-2 wpisach (chyba że coś mi się odmieni:)

Białoruś polecam niezmiennie wszystkim, bo to fantastyczny kraj z wschodnim klimatem! Podczas wyjazdu zrobiliśmy również trochę materiału przy pomocy GoPro. Jak Robert to fajnie zmontuje to wrzucę to również i tu na bloga. Gruzja, Białoruś (dla mnie drugi raz w tym roku)… a w planach mamy kolejną fajną wyprawę. Trzymajcie kciuki!

Trailer z wyprawy:

zielony mińsk

Z ręki (bo nie chciało mi się targać samolotem statywu), na bardzo wysokim ISO, przez co nie jest idealnie. Dodałem dziwnej kolorystyki, aby trochę ożywić Mińsk, który w lutym jest bardzo szary (podobnie zresztą jak i każde miasto w Polsce).