trochę grudnia, trochę stycznia

Ostatni raz zimą byłem tu dwa lata temu. Wtedy broczyłem w śniegu po kolana i spacerowałem środkiem zalewu. Cała reszta była jednak taka sama jak dziś: mróz, błękitne niebo i wspaniałe słońce. Potrzebowałem takiej wyprawy!

Śnieg, lód i prawie nikogo dookoła. Żałuję, że nie zabrałem z Warszawy aparatu – telefon to jednak trochę za mało na taką pogodę, takie miejsce, takie chwile…

Tak, zdecydowanie jestem typem osoby, która lubi takie wyprawy🙂

* * *

Jägermeister zawsze spoko. Ten ogromny maszt z flagą Polski robi wrażenie – zwłaszcza w pochmurne dni! Sylwester był niesamowity – w małym, fajnym 10 osobowym gronie. Mógłbym tak co weekend. 23 i oczekiwanie na Metro – na stacji Świętokrzyska przyjemne pustki, może z 3 osoby. Ostatni w 2014 roku spacer nad Wisłą. Zrobiłem pierwszy w życiu likier jajeczny – wyszło tego z 1.5 litra. Poszedł szybko w święta przy posiadówkach z Andrzejem. Kalendarz dla Społeczności.pl i Plac Konstytucji z tą śmieszną reklamą jakiejś drukarni. Ola, a wcześniej w najlepszym w Warszawie Barn Burgerze.

tam wśród drzew

Nowy rok niech się zacznie na tym blogu od zdjęcia w kolorach.

2014/2015

Cóż to był za rok!
Kilka fajnych sesji, bardzo dobra podróż na wschód z Robertem (Ukraina-Mołdawia-Naddniestrze)… Morze Czarne – tego mi było trzeba!

Pamiętam, jak rok temu w podsumowaniu pisałem o fotografii mobilnej. Tak, 2014 był dla mnie również rokiem pełnym tego typu zdjęć. Stało się jednak coś jeszcze, a mianowicie odżyła u mnie fotografia cyfrowa! Taka codzienna, najzwyklejsza. Wszystko za sprawą Fuji X100s. Ten mały i podręczny aparat sprawił, że ponownie zachciało mi się fotografować – nie musiałem już nosić ze sobą ciężkiego lustra Canona. Tak, bardzo się polubiliśmy z tym Fuji!

Postanowienia na 2015? Podobnie jak i rok temu: brak. Powtórzę to, co napisałem w zeszłym grudniu: mam po prostu zamiar fotografować i blogować tak, jak w tym mijającym 2014 – wtedy, kiedy będę miał ochotę pokazać coś, co uważam za ciekawe. Dokładnie tak.

Szczęśliwego Nowego 2015 Roku.

* * *

Zaczynam jednocześnie 10 rok prowadzenia tego bloga!

To miejsce jest dla mnie swoistym wehikułem czasu – lubię czasami usiąść i poprzeglądać wpisy np. z 2007 roku. Wtedy, gdy fotografowałem jeszcze analogowo, gdy biegałem z negatywami do wywołania, a potem skanowałem je na domowym Epsonie. Tak, to były piękne, ale i zwariowane fotograficznie czasy.

Miałem chwile, w których chciałem zamknąć tego bloga lub po prostu przestać wrzucać tu zdjęcia. Przezwyciężyłem to jednak i teraz blog ma się całkiem nieźle. Co więcej, zacząłem ponownie blogować dla samego siebie nie zwracając uwagi na statystyki wejść. Teraz jest idealnie.

Podobno blogi fotograficzne przemijają, są wypychane przez serwisy jak Instagram. Tak, to prawda, ale nie ma nic lepszego, niż prowadzenie własnego bloga we własnym miejscu pod własną domeną. Tego nic nie przebije, polecam każdemu (pomimo, że jest to już trochę retro;).

* * *

Cały czas jednocześnie zapraszam w inne moje miejsca:
markoff.pl/fotografia
instagram.com/emefef
facebook.com/markoffphotography

będzie grubo

To będzie gruby Sylwester – Maciek przywiózł sporo starych kaset z domu.
Dziewczyny nie są zachwycone, trudno;)

wspólny mianownik

1 – jarmułka i paszport
2 – Ola i jej chasydzki kapelusz

Wspólny mianownik na obu tych zdjęciach jest.

działo się dużo

Działo się naprawdę dużo!
Skrajny minimalizm (tak jak lubię!).

Walczący Wilanów;) Wizyta w Społeczności.pl i ta cudowna ściana obok ich biura. W Action Club miałem sesję z Julią, która trenuje taniec i akrobatykę. Sala wykładowa i to wspaniałe urządzenie jak z Odysei Kosmicznej. Praga i polski MadMax, a następnie jakieś obrzeża Warszawy w poszukiwaniu sklepu. Bardzo fajna sesja w Grandessie dla Carrefoura (ja robię postprodukcję), a potem Weronika zza szyby. Piękny polski Fiat (kwiat PRL🙂 i zwiedzanie nowej stacji Metra na Świętokrzyskiej. Wewindzie klasycznie z Olą i tartą szpinakową w drodze do Rydzów. Fajne zdjęcia z Krysią, która zawsze spoko. Warszawa Wschodnia i to piękne zachodzące słońce. Syn Ulicy na Wilanowskiej, pozostałości po Ruchu Palikota i ostatnie w sezonie ognisko. A na koniec spacer z Pawłem i odnowiona Świętokrzyska.

Cudowne, wspaniałe, piękne… Chyba nadużyłem tych słów;)

chaos i bieda w trzech odsłonach

Chaos i bieda w trzech odsłonach. Takie są moje odczucia po tym wyjedzie. Nie są one jednak negatywne – tam po prostu tak jest. Wyprawa była niesamowita! Gdybym mógł ją powtórzyć, spakowałem jeszcze dziś plecak i ruszył ponownie w drogę (no ok, zamiast Tyraspola wybrałbym inny kierunek:)

(fot. by Robert Danieluk)

ODESSA.

Przed wyjazdem na słowo Odessa odpowiedziałbym tak: stare kamienice, port, piękne plaże, wypoczynkowy kurort, namiastka zachodu nad Morzem Czarnym. Na miejscu jednak zderzyłem się z rzeczywistością. Już lotnisko uzmysłowiło mi, że nie będzie tak, jak to sobie do tej pory wyobrażałem. Po pierwsze miasto jest strasznie zaniedbane. Chodniki, ulice, budynki… Po drugie chaos. Nieprawdopodobny chaos. Przez każdy dzień obecności tam miałem problem z przejściami dla pieszych. Nigdy nie miałem pewności, czy to przejście napewno tu jest. Po trzecie straszna komunikacja miejska. Bardzo straszna! Niestety taka jest sytuacja Ukrainy, rozkradzionej przez ludzi pokroju Janukowycza. Na dodatek kraj ten musi prowadzić na wschodzie wojnę z wspieranymi przez Rosję separatystami (jak i rosyjskimi wojskami, nie mam co do tego złudzeń). To pochłania ogromne pieniądze, resztki jakie pozostały Ukrainie.

Wojny w samej Odessie się nie odczuwa. Oczywiście kanały telewizyjne cały czas nadają informacje ze wschodu kraju, a na ulicach organizowane są zbiórki dla walczących żołnierzy. Ale to tyle, wojna toczy się po prostu gdzieś bardzo daleko na wschodzie kraju.

(fot. by Robert Danieluk)

Najmilej wspominać będę samo Morze Czarne. Wiatr, chłód, szum i bardzo mało osób. Zaleta wybrania się poza sezonem. Byliśmy nad nim każdego dnia naszego pobytu w Odessie i z przyjemnością bym tam jeszcze wrócił.

KISZYNIÓW.

Kiszyniów to taka Odessa plus 10 razy więcej typowego dla byłych państw sowieckich betonu. Beton, chaos i brud. Miałem wrażenie, że tu kompletnie nic do siebie nie pasuje. Druga rzecz: ogromne ulice na których nie ma pasów. Nie wiem jak oni tu jeżdżą samochodami, ale w wielu miejscach tego miasta musi to być totalnym hardcorem. Autobusy komunikacji miejskiej trochę lepsze, ale kasowanie biletów takie samo jak w Odessie: pieniądze daje się chodzącej po autobusie osobie, która następnie wydaje naddarty papierek będący biletem. Straszne, ale przynajmniej bezrobocie mniejsze.

Najlepiej wspominam opuszczony hotel National. Kompletnie niezabezpieczony, ogromny betonowy moloch. Udało nam się tam wejść na sam dach (18 lub 19 piętro), aby zobaczyć z góry oświetlony porannym słońcem… betonowy Kiszyniów;)

Chciałbym tu jeszcze kiedyś wrócić. Dla kadrów fotograficznych i miejsc, których nie udało się nam odwiedzić, a które widzieliśmy w późniejszej drodze do Tyraspola…

TYRASPOL.

Naddniestrze i Tyraspol to ciężki orzech do zgryzienia. Czułem się tam trochę dziwnie. Nie wiem czemu… może dlatego, że to taki mały, nie uznawany prawie przez nikogo kraj? Może dlatego, że dostaliśmy wjazd tylko na 24h i miałem wrażenie, że ktoś za nami chodzi? Tu nie ma naszej ambasady, w razie problemów zostajemy zdani sami na siebie. To cały czas siedzi gdzieś w głowie. Pomimo, że nie odczuwaliśmy ani przez chwile jakiegoś bezpośredniego zagrożenia.

Z całą pewnością zapamiętam te wszystkie bezdomne psy i koty. Zapamiętam rownież to przygnębiające blokowisko, pośród którego pasła się krowa. W nocy nie paliły się tu prawie żadne latarnie. Hotel był całkiem ok. Żartowaliśmy jednak, że wybudowano go specjalnie dla nas, a cała obsługa to podstawieni agenci;)

Tu wracać już nie mam zamiaru. Jeden raz wystarczy.

* * *

Na koniec trochę muzyki. Tandetnej muzyki, ale z każdej jednak wyprawy staram się przywieźć lokalny utwór, który staje się takim muzycznym tłem dla całości. Ten kawałek usłyszałem w Odessie oglądając ukraiński kanał muzyczny. To chyba jakiś tamtejszy hit.